நான் மதீனாவுக்கு வந்தேன். நான் குறைஷிகளின் பிரமுகர்களுடன் இருந்தபோது, கரடுமுரடான உடலும், அசிங்கமான முகமும், முரட்டு ஆடையும் அணிந்த ஒரு மனிதர் அங்கு வந்தார். அவர் அவர்களுக்கு முன்னால் எழுந்து நின்று கூறினார்கள்: "செல்வத்தைக் குவிக்கும் மக்களுக்கு நரக நெருப்பில் சூடாக்கப்படும் கற்களைக் கொண்டு நற்செய்தி கூறுங்கள். அக்கல் அவர்களின் மார்பகக் காம்பின் மீது வைக்கப்படும், அது அவர்களின் தோள்பட்டை எலும்பிலிருந்து வெளியேறும் வரை. பின்னர் அது தோள்பட்டை எலும்பின் மீது வைக்கப்படும், அது மார்பகத்தின் காம்பிலிருந்து வெளியேறும் வரை. மேலும் அது (அந்த கல்) ஒரு பக்கத்திலிருந்து மறுபக்கத்திற்கு கடந்து சென்று கொண்டே இருக்கும்."
அவர்கள் (அறிவிப்பாளர்) கூறினார்கள்: பிறகு மக்கள் தலைகுனிந்தார்கள், அவர்களில் யாரும் எந்த பதிலும் அளிப்பதை நான் காணவில்லை.
பிறகு அவர்கள் திரும்பிச் சென்றார்கள், அவர் ஒரு தூணின் அருகே அமரும் வரை நான் அவரைப் பின்தொடர்ந்தேன்.
நான் கூறினேன்: நீங்கள் அவர்களிடம் கூறியதை இவர்கள் (மக்கள்) விரும்பவில்லை என்றும், அவர்கள் எதையும் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்றும் நான் காண்கிறேன்.
என் நண்பர் அபுல் காசிம் (முஹம்மது) (ஸல்) அவர்கள் என்னை அழைத்தார்கள், நான் அவர்களுக்குப் பதிலளித்தேன். அவர்கள் கேட்டார்கள்: நீங்கள் உஹதைப் பார்க்கிறீர்களா?
சூரியன் என் மீது (பிரகாசிப்பதை) நான் கண்டேன், அவர்கள் என்னை தங்களுக்காக ஒரு வேலையாக அனுப்புவார்கள் என்று நான் நினைத்தேன்.
ஆகவே நான் கூறினேன்: நான் அதைப் பார்க்கிறேன்.
அதற்கு அவர்கள் கூறினார்கள்: என்னிடம் அதுபோன்ற (உஹதின் அளவுக்கு சமமான) தங்கம் இருந்து, மூன்று தீனார்களைத் தவிர மற்ற அனைத்தையும் நான் செலவழிப்பதை விட எனக்கு வேறு எதுவும் அதிக மகிழ்ச்சியைத் தராது.
அவர்கள் உலகச் செல்வங்களைச் சேமித்து வைக்கிறார்கள், அவர்கள் எதையும் அறியவில்லை (இது எவ்வளவு வருத்தமளிக்கிறது).
நான் கூறினேன்: உங்களைப் பற்றியும் உங்கள் சகோதரர்களான குறைஷிகளைப் பற்றியும் என்ன? நீங்கள் எந்தத் தேவைக்காகவும் அவர்களிடம் செல்வதில்லை, அவர்களிடமிருந்து எதையும் ஏற்றுக் கொள்வதில்லை.
அவர்கள் கூறினார்கள்: அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நான் அல்லாஹ்வையும் அவனுடைய தூதரையும் சந்திக்கும் வரை நான் அவர்களிடமிருந்து எதையும் (உலகப் பொருட்களிலிருந்து) யாசிக்க மாட்டேன், மார்க்கத்தைப் பற்றி எதையும் அவர்களிடம் கேட்க மாட்டேன்.