முஹம்மது இப்னு கைஸ் (மக்களிடம்) கூறினார்கள்:
நான் எனது சார்பிலும் எனது தாயாரின் சார்பிலும் உங்களுக்கு (நபியின் ஹதீஸ் ஒன்றை) அறிவிக்க வேண்டாமா? அவர்கள் தங்களைப் பெற்றெடுத்த தாயாரைக் குறிப்பிடுகிறார்கள் என்று நாங்கள் நினைத்தோம். பின்னர் அவர் (முஹம்மது இப்னு கைஸ்) ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள்தான் இதை அறிவித்தார்கள் என்று தெரிவித்தார்கள்: நான் என்னைப் பற்றியும் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களைப் பற்றியும் உங்களுக்கு அறிவிக்க வேண்டாமா? நாங்கள் ‘ஆம்’ என்றோம். அவர்கள் கூறினார்கள்: அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் என்னுடன் இரவு தங்கும் முறை வந்தபோது, அவர்கள் திரும்பி, தமது மேலாடையை அணிந்துகொண்டு, தமது காலணிகளைக் கழற்றி தமது கால்களுக்கு அருகில் வைத்தார்கள், மேலும் தமது போர்வையின் ஒரு மூலையை தமது படுக்கையில் விரித்து, நான் உறங்கிவிட்டதாக அவர்கள் நினைக்கும் வரை படுத்துக்கொண்டார்கள். அவர்கள் தமது மேலாடையை மெதுவாக எடுத்து, காலணிகளை மெதுவாக அணிந்துகொண்டு, கதவைத் திறந்து வெளியே சென்று, பின்னர் அதை மெதுவாக மூடினார்கள். நான் எனது தலையை மூடிக்கொண்டு, எனது முக்காட்டை அணிந்து, எனது இடுப்பு ஆடையை இறுக்கிக்கொண்டு, பின்னர் அவர்கள் பகீஃயை அடையும் வரை அவர்களின் அடிச்சுவடுகளைப் பின்தொடர்ந்து சென்றேன். அவர்கள் அங்கே நின்றார்கள், நீண்ட நேரம் நின்றார்கள். பின்னர் அவர்கள் மூன்று முறை தமது கைகளை உயர்த்தினார்கள், பிறகு திரும்பினார்கள், நானும் திரும்பினேன். அவர்கள் தமது நடையை வேகப்படுத்தினார்கள், நானும் எனது நடையை வேகப்படுத்தினேன். அவர்கள் ஓடினார்கள், நானும் ஓடினேன். அவர்கள் (வீட்டிற்கு) வந்தார்கள், நானும் (வீட்டிற்கு) வந்தேன். ஆயினும், நான் அவர்களுக்கு முன்பாகவே (வீட்டிற்குள்) நுழைந்தேன், நான் படுக்கையில் படுத்திருந்தபோது, அவர்கள் (நபி (ஸல்) அவர்கள்) (வீட்டிற்குள்) நுழைந்து, ‘ஆயிஷா அவர்களே, ஏன் மூச்சு வாங்குகிறீர்கள்?’ என்று கேட்டார்கள். நான் ‘ஒன்றுமில்லை’ என்றேன். அவர்கள் கூறினார்கள்: என்னிடம் சொல், இல்லையென்றால் நுட்பமானவனும் நன்கறிந்தவனுமாகிய (அல்லாஹ்) எனக்கு அறிவித்துவிடுவான். நான் கூறினேன்: அல்லாஹ்வின் தூதரே, என் தந்தையும் தாயும் உங்களுக்கு அர்ப்பணமாகட்டும், பின்னர் நான் அவர்களிடம் (முழு கதையையும்) சொன்னேன். அவர்கள் கேட்டார்கள்: எனக்கு முன்னால் நான் கண்டது (உங்கள் நிழலின்) இருள்தானா? நான் ‘ஆம்’ என்றேன். அவர்கள் என் மார்பில் இலேசாக இடித்தார்கள், அதை நான் உணர்ந்தேன், பின்னர் கூறினார்கள்: அல்லாஹ்வும் அவனுடைய தூதரும் உனக்கு அநீதி இழைப்பார்கள் என்று நீ நினைத்தாயா? அவர்கள் (ஆயிஷா (ரழி)) கூறினார்கள்: மக்கள் எதை மறைத்தாலும், அல்லாஹ் அதை அறிவான். அவர்கள் (நபி (ஸல்)) கூறினார்கள்: நீங்கள் என்னைப் பார்த்தபோது ஜிப்ரீல் (அலை) என்னிடம் வந்தார்கள். அவர்கள் என்னை அழைத்தார்கள், அதை உங்களிடமிருந்து மறைத்தார்கள். நான் அவர்களின் அழைப்புக்கு பதிலளித்தேன், ஆனால் நானும் அதை உங்களிடமிருந்து மறைத்தேன் (ஏனெனில், நீங்கள் முழுமையாக ஆடை அணியாதிருந்ததால், அவர்கள் (ஜிப்ரீல் (அலை)) உங்களிடம் வரவில்லை). நீங்கள் உறங்கிவிட்டீர்கள் என்று நான் நினைத்தேன், நீங்கள் பயந்துவிடுவீர்களோ என்று அஞ்சி, உங்களை எழுப்ப நான் விரும்பவில்லை. அவர் (ஜிப்ரீல் (அலை)) கூறினார்கள்: உங்கள் இறைவன் பகீஃயின் வாசிகளிடம் (கல்லறைகளில் அடங்கப்பெற்றவர்களிடம்) சென்று அவர்களுக்காக மன்னிப்புக் கோருமாறு உங்களுக்குக் கட்டளையிட்டுள்ளான். நான் கேட்டேன்: அல்லாஹ்வின் தூதரே, அவர்களுக்காக நான் எப்படி பிரார்த்தனை செய்ய வேண்டும் (அவர்களுக்காக நான் எப்படி மன்னிப்பு கோர வேண்டும்)? அவர்கள் கூறினார்கள்: கூறுங்கள், ‘விசுவாசிகளிலிருந்தும் முஸ்லிம்களிலிருந்தும் இந்த நகரத்தின் (கல்லறைத் தோட்டத்தின்) வாசிகளுக்கு சாந்தி உண்டாவதாக, நம்மில் முந்திச் சென்றவர்களுக்கும் பிந்தி வருபவர்களுக்கும் அல்லாஹ் கருணை காட்டுவானாக, அல்லாஹ் நாடினால், நாங்களும் உங்களுடன் இணைவோம்.’

முஹம்மது பின் கைஸ் பின் மக்ரமா கூறினார்கள்:

ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் கூறினார்கள்: "என்னைப் பற்றியும் நபி (ஸல்) அவர்களைப் பற்றியும் நான் உங்களுக்குச் சொல்லட்டுமா?" நாங்கள், "ஆம்" என்று சொன்னோம். அவர்கள் கூறினார்கள்: "அவர் என்னுடன் தங்கும் என்னுடைய இரவு வந்தபோது" - அதாவது நபி (ஸல்) அவர்கள் -"அவர்கள் இஷா தொழுகையிலிருந்து திரும்பி வந்து, தமது மிதியடிகளைத் தமது கால்களுக்கு அருகே வைத்துவிட்டு, தமது இசாரின் ஓரத்தைத் தமது படுக்கையில் விரித்தார்கள். நான் உறங்கிவிட்டேன் என்று அவர்கள் நினைக்கும் வரை அங்கேயே இருந்தார்கள். பிறகு, அவர்கள் மெதுவாகத் தமது மிதியடிகளை அணிந்துகொண்டு, மெதுவாகத் தமது மேலங்கியை எடுத்துக்கொண்டு, பின்னர் மெதுவாகக் கதவைத் திறந்து, மெதுவாக வெளியே சென்றார்கள். நான் எனது தலையை மூடி, எனது முகத்திரையை அணிந்து, எனது இடுப்பு ஆடையை இறுக்கிக் கட்டிக்கொண்டு, அவர்கள் அல்-பகீஃ-க்கு வரும் வரை அவர்களைப் பின்தொடர்ந்து சென்றேன். அவர்கள் மூன்று முறை கைகளை உயர்த்தி, நீண்ட நேரம் அங்கே நின்றார்கள், பிறகு அவர்கள் புறப்பட்டார்கள், நானும் புறப்பட்டேன். அவர்கள் விரைந்து நடந்தார்கள், நானும் விரைந்து நடந்தேன்; அவர்கள் ஓடினார்கள், நானும் ஓடினேன். அவர்கள் (வீட்டிற்கு) வந்தார்கள், நானும் வந்தேன், ஆனால் நான் முதலில் அங்கே வந்து உள்ளே நுழைந்துவிட்டேன், நான் படுத்திருந்தபோது அவர்கள் உள்ளே வந்தார்கள். அவர்கள் கூறினார்கள்: "எனக்குச் சொல், இல்லையென்றால் நுட்பமானவனும், எல்லாம் அறிந்தவனுமாகிய (அல்லாஹ்) எனக்குச் சொல்வான்." நான் கூறினேன்: "அல்லாஹ்வின் தூதரே, என் தந்தையும் தாயும் உங்களுக்கு அர்ப்பணமாகட்டும்," என்று கூறி, நான் அவர்களிடம் (நடந்த முழு விவரத்தையும்) சொன்னேன். அவர்கள் கேட்டார்கள்: "அப்படியானால், எனக்கு முன்னால் நான் கண்ட கரிய உருவம் நீதானா?" நான், "ஆம்" என்றேன். அவர்கள் என் மார்பில் இலேசாக இடித்தார்கள், அதை நான் உணர்ந்தேன். பிறகு அவர்கள் கேட்டார்கள்: "அல்லாஹ்வும் அவனுடைய தூதரும் உனக்கு அநீதி இழைப்பார்கள் என்று நீ நினைத்தாயா?" நான் கூறினேன்: "மக்கள் எதை மறைத்தாலும், அல்லாஹ் அதை அறிவான்." அவர்கள் கூறினார்கள்: நான் உன்னைக் கண்டபோது ஜிப்ரீல் (அலை) என்னிடம் வந்தார்கள், ஆனால் நீ முழுமையாக ஆடை அணியாததால் அவர்கள் என்னிடம் உள்ளே வரவில்லை. அவர்கள் என்னை அழைத்தார்கள், ஆனால் அதை உன்னிடமிருந்து மறைத்துவிட்டார்கள், நான் அவர்களுக்குப் பதிலளித்தேன், ஆனால் அதையும் நான் உன்னிடமிருந்து மறைத்துவிட்டேன். நீ உறங்கிவிட்டாய் என்று நான் நினைத்தேன், உன்னை எழுப்ப நான் விரும்பவில்லை, மேலும் நீ பயந்துவிடுவாய் என்றும் நான் அஞ்சினேன். அல்-பகீஃ-க்குச் சென்று அவர்களுக்காகப் பாவமன்னிப்புக் கோருமாறு அவர்கள் எனக்குக் கூறினார்கள்.' நான் கேட்டேன்: "அல்லாஹ்வின் தூதரே, நான் என்ன சொல்ல வேண்டும்?" அவர்கள் கூறினார்கள்: 'சொல்: "இந்த இடத்தின்வாசிகளான விசுவாசிகளுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் சாந்தி உண்டாகட்டும். எங்களில் முந்திச் சென்றவர்களுக்கும் பிந்தி வருபவர்களுக்கும் அல்லாஹ் கருணை காட்டுவானாக. அல்லாஹ் நாடினால், நாங்களும் உங்களை வந்தடைவோம்."'