ஸஹ்ல் இப்னு அபீ ஹத்மா (ரழி) அவர்கள் அறிவித்தார்கள்:

அப்துல்லாஹ் இப்னு ஸஹ்ல் (ரழி) அவர்களும், முஹய்யிஸா இப்னு மஸ்ஊத் இப்னு ஸைத் (ரழி) அவர்களும் கைபருக்குப் புறப்பட்டார்கள். அச்சமயத்தில் அங்கு (முஸ்லிம்களுக்கும் யூதர்களுக்கும் இடையே) சமாதான ஒப்பந்தம் நிலவியது. அவர்கள் இருவரும் பிரிந்து சென்றனர். பின்னர் முஹய்யிஸா (ரழி) அவர்கள் அப்துல்லாஹ் இப்னு ஸஹ்ல் (ரழி) அவர்களிடம் வந்தபோது, அவர் கொல்லப்பட்டு இரத்த வெள்ளத்தில் துடித்துக்கொண்டிருப்பதைக் கண்டார்கள். அவர் அவரை அடக்கம் செய்துவிட்டு மதீனாவுக்குத் திரும்பினார்கள்.

பிறகு அப்துர் ரஹ்மான் இப்னு ஸஹ்ல் (ரழி) அவர்களும், மஸ்ஊதின் புதல்வர்களான முஹய்யிஸா (ரழி), ஹுவையிஸா (ரழி) ஆகியோரும் நபி (ஸல்) அவர்களிடம் வந்தார்கள். அப்துர் ரஹ்மான் (ரழி) அவர்கள் பேச முற்பட்டார்கள். அப்போது நபி (ஸல்) அவர்கள், “பெரியவரைப் பேச விடுங்கள்! பெரியவரைப் பேச விடுங்கள்!” என்று கூறினார்கள். ஏனெனில் வருகை தந்தவர்களில் அவர்தான் வயதில் சிறியவர். எனவே அவர் அமைதியானார்; மற்ற இருவரும் பேசினார்கள்.

அப்போது நபி (ஸல்) அவர்கள், “நீங்கள் (ஐம்பது முறை) சத்தியம் செய்து, கொலையாளிக்குரிய தண்டனையை (அல்லது நஷ்டஈட்டைப்) பெறத் தயாரா?” என்று கேட்டார்கள். அதற்கு அவர்கள், “நாங்கள் பார்க்காத, சாட்சியாக இல்லாத நிலையில் எவ்வாறு சத்தியம் செய்வது?” என்று கேட்டார்கள். நபி (ஸல்) அவர்கள், “அப்படியென்றால் யூதர்கள் ஐம்பது சத்தியங்கள் செய்து (உங்கள் குற்றச்சாட்டிலிருந்து) தங்களை விடுவித்துக் கொள்வார்களே?” என்றார்கள். அவர்கள், “இறைமறுப்பாளர்களின் சத்தியங்களை நாங்கள் எப்படி ஏற்பது?” என்று கேட்டார்கள். ஆகவே, நபி (ஸல்) அவர்கள் தாமே (அப்துல்லாஹ்வின்) இரத்த ஈட்டுத்தொகையைச் செலுத்தினார்கள்.