حَدَّثَنَا الْحُمَيْدِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا ابْنُ عُيَيْنَةَ، قَالَ: حَدَّثَنَا هِشَامُ بْنُ عُرْوَةَ قَالَ: أَخْبَرَنِي أَبِي قَالَ: أَخْبَرَتْنِي أَسْمَاءُ بِنْتُ أَبِي بَكْرٍ قَالَتْ: أَتَتْنِي أُمِّي رَاغِبَةً، فِي عَهْدِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم، فَسَأَلْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم: أَصِلُهَا؟ قَالَ: نَعَمْ. قَالَ ابْنُ عُيَيْنَةَ: فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ فِيهَا: {لاَ يَنْهَاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقَاتِلُوكُمْ فِي الدِّينِ}.
அஸ்மா பின்த் அபீ பக்ர் (ரழி) அவர்கள் கூறினார்கள், "நபி (ஸல்) அவர்களின் காலத்தில், என் தாயார் (நான் அவர்களுக்கு உதவி செய்வேன் என்ற) நம்பிக்கையுடன் என்னிடம் வந்தார்கள். நான் நபி (ஸல்) அவர்களிடம், 'நான் அவரிடம் நல்ல முறையில் நடந்துகொள்ள வேண்டுமா?' என்று கேட்டேன். 'ஆம்,' என்று அவர்கள் பதிலளித்தார்கள்."