حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى، حَدَّثَنَا الْهَيْثَمُ بْنُ خَارِجَةَ، حَدَّثَنَا إِسْمَاعِيلُ بْنُ عَيَّاشٍ، عَنِ ابْنِ جُرَيْجٍ، عَنِ ابْنِ أَبِي مُلَيْكَةَ، عَنْ عَائِشَةَ، قَالَتْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ـ صلى الله عليه وسلم ـ مَنْ أَصَابَهُ قَىْءٌ أَوْ رُعَافٌ أَوْ قَلَسٌ أَوْ مَذْىٌ، فَلْيَنْصَرِفْ، فَلْيَتَوَضَّأْ. ثُمَّ لْيَبْنِ عَلَى صَلاَتِهِ، وَهُوَ فِي ذَلِكَ لاَ يَتَكَلَّمُ .
ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் அறிவித்தார்கள்:
“அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள்: ‘வாந்தி, மூக்கிலிருந்து இரத்தம் வடிதல், ஏப்பம், அல்லது மதீ (விந்துக்கு முந்தைய திரவம்) ஆகியவை ஒருவருக்கு ஏற்பட்டால், அவர் தொழுகையை நிறுத்தி, உளூச் செய்து, பின்னர் தனது தொழுகையைத் தொடர வேண்டும். மேலும், அவர் அந்த நிலையில் பேசக்கூடாது.’”