முஹம்மது பின் கைஸ் பின் மக்ரமா கூறினார்கள்:

ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் கூறினார்கள்: "என்னைப் பற்றியும் நபி (ஸல்) அவர்களைப் பற்றியும் நான் உங்களுக்குச் சொல்லட்டுமா?" நாங்கள், "ஆம்" என்று சொன்னோம். அவர்கள் கூறினார்கள்: "அவர் என்னுடன் தங்கும் என்னுடைய இரவு வந்தபோது" - அதாவது நபி (ஸல்) அவர்கள் -"அவர்கள் இஷா தொழுகையிலிருந்து திரும்பி வந்து, தமது மிதியடிகளைத் தமது கால்களுக்கு அருகே வைத்துவிட்டு, தமது இசாரின் ஓரத்தைத் தமது படுக்கையில் விரித்தார்கள். நான் உறங்கிவிட்டேன் என்று அவர்கள் நினைக்கும் வரை அங்கேயே இருந்தார்கள். பிறகு, அவர்கள் மெதுவாகத் தமது மிதியடிகளை அணிந்துகொண்டு, மெதுவாகத் தமது மேலங்கியை எடுத்துக்கொண்டு, பின்னர் மெதுவாகக் கதவைத் திறந்து, மெதுவாக வெளியே சென்றார்கள். நான் எனது தலையை மூடி, எனது முகத்திரையை அணிந்து, எனது இடுப்பு ஆடையை இறுக்கிக் கட்டிக்கொண்டு, அவர்கள் அல்-பகீஃ-க்கு வரும் வரை அவர்களைப் பின்தொடர்ந்து சென்றேன். அவர்கள் மூன்று முறை கைகளை உயர்த்தி, நீண்ட நேரம் அங்கே நின்றார்கள், பிறகு அவர்கள் புறப்பட்டார்கள், நானும் புறப்பட்டேன். அவர்கள் விரைந்து நடந்தார்கள், நானும் விரைந்து நடந்தேன்; அவர்கள் ஓடினார்கள், நானும் ஓடினேன். அவர்கள் (வீட்டிற்கு) வந்தார்கள், நானும் வந்தேன், ஆனால் நான் முதலில் அங்கே வந்து உள்ளே நுழைந்துவிட்டேன், நான் படுத்திருந்தபோது அவர்கள் உள்ளே வந்தார்கள். அவர்கள் கூறினார்கள்: "எனக்குச் சொல், இல்லையென்றால் நுட்பமானவனும், எல்லாம் அறிந்தவனுமாகிய (அல்லாஹ்) எனக்குச் சொல்வான்." நான் கூறினேன்: "அல்லாஹ்வின் தூதரே, என் தந்தையும் தாயும் உங்களுக்கு அர்ப்பணமாகட்டும்," என்று கூறி, நான் அவர்களிடம் (நடந்த முழு விவரத்தையும்) சொன்னேன். அவர்கள் கேட்டார்கள்: "அப்படியானால், எனக்கு முன்னால் நான் கண்ட கரிய உருவம் நீதானா?" நான், "ஆம்" என்றேன். அவர்கள் என் மார்பில் இலேசாக இடித்தார்கள், அதை நான் உணர்ந்தேன். பிறகு அவர்கள் கேட்டார்கள்: "அல்லாஹ்வும் அவனுடைய தூதரும் உனக்கு அநீதி இழைப்பார்கள் என்று நீ நினைத்தாயா?" நான் கூறினேன்: "மக்கள் எதை மறைத்தாலும், அல்லாஹ் அதை அறிவான்." அவர்கள் கூறினார்கள்: நான் உன்னைக் கண்டபோது ஜிப்ரீல் (அலை) என்னிடம் வந்தார்கள், ஆனால் நீ முழுமையாக ஆடை அணியாததால் அவர்கள் என்னிடம் உள்ளே வரவில்லை. அவர்கள் என்னை அழைத்தார்கள், ஆனால் அதை உன்னிடமிருந்து மறைத்துவிட்டார்கள், நான் அவர்களுக்குப் பதிலளித்தேன், ஆனால் அதையும் நான் உன்னிடமிருந்து மறைத்துவிட்டேன். நீ உறங்கிவிட்டாய் என்று நான் நினைத்தேன், உன்னை எழுப்ப நான் விரும்பவில்லை, மேலும் நீ பயந்துவிடுவாய் என்றும் நான் அஞ்சினேன். அல்-பகீஃ-க்குச் சென்று அவர்களுக்காகப் பாவமன்னிப்புக் கோருமாறு அவர்கள் எனக்குக் கூறினார்கள்.' நான் கேட்டேன்: "அல்லாஹ்வின் தூதரே, நான் என்ன சொல்ல வேண்டும்?" அவர்கள் கூறினார்கள்: 'சொல்: "இந்த இடத்தின்வாசிகளான விசுவாசிகளுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் சாந்தி உண்டாகட்டும். எங்களில் முந்திச் சென்றவர்களுக்கும் பிந்தி வருபவர்களுக்கும் அல்லாஹ் கருணை காட்டுவானாக. அல்லாஹ் நாடினால், நாங்களும் உங்களை வந்தடைவோம்."'

ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் கூறினார்கள்:
"நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களையும் என்னையும் பற்றி நான் உங்களுக்குச் சொல்லட்டுமா?" நாங்கள், "ஆம் (சொல்லுங்கள்)" என்று கூறினோம். அவர்கள் கூறினார்கள்: "என்னுடைய முறை வந்த இரவில், அவர்கள் (என் அறைக்குள்) வந்தார்கள், தங்கள் காலணிகளைத் தங்கள் கால்களுக்கு அருகில் வைத்தார்கள், தங்களின் ரிதாவை (மேலாடை) கழற்றி வைத்துவிட்டு, தங்களின் இசாரை (கீழாடை) விரிப்பில் விரித்தார்கள். நான் உறங்கிவிட்டேன் என்று அவர்கள் நினைத்தவுடன், மெதுவாகத் தங்கள் காலணிகளை அணிந்துகொண்டு, மெதுவாகத் தங்களின் ரிதாவை எடுத்தார்கள். பிறகு, மெதுவாகக் கதவைத் திறந்து, வெளியே சென்று, மெதுவாக அதைச் சாத்தினார்கள். நான் என் ஆடையை என் தலையின் மீது போட்டு, என்னைப் போர்த்திக்கொண்டு, என் இசாரை (கீழாடை) அணிந்துகொண்டு, அவர்களைப் பின்தொடர்ந்து சென்றேன். அவர்கள் அல்-பகீக்கு வந்து, மூன்று முறை தங்கள் கைகளை உயர்த்தி, நீண்ட நேரம் அங்கே நின்றார்கள். பிறகு, அவர்கள் புறப்பட்டார்கள், நானும் புறப்பட்டேன்; அவர்கள் விரைந்தார்கள், நானும் விரைந்தேன்; அவர்கள் ஓடினார்கள், நானும் ஓடினேன், நான் அவர்களுக்கு முன்பாக அங்கே சென்று (வீட்டிற்குள்) நுழைந்துவிட்டேன். நான் படுத்திருந்த சற்று நேரத்திற்கெல்லாம், அவர்கள் உள்ளே வந்து, "ஆயிஷாவே, ஏன் இப்படி மூச்சு வாங்குகிறீர்கள்?" என்று கேட்டார்கள். (அறிவிப்பாளர்களில் ஒருவரான) சுலைமான் கூறினார்: அவர் (இப்னு வஹ்ப்) 'மூச்சுத் திணறல்' என்று கூறியதாக நான் நினைத்தேன். அவர்கள் கூறினார்கள்: 'நீ எனக்குச் சொல், இல்லையென்றால் எல்லாம் அறிந்த, எல்லாம் தெரிந்தவன் எனக்கு அறிவித்து விடுவான்.' நான் கூறினேன்: 'அல்லாஹ்வின் தூதரே (ஸல்)! என் தந்தையும் தாயும் உங்களுக்கு அர்ப்பணமாகட்டும்;' என்று கூறி, நடந்ததை அவர்களிடம் தெரிவித்தேன். அவர்கள் கேட்டார்கள்: 'எனக்கு முன்னால் நான் பார்த்த கரிய உருவம் நீதானா?' நான், 'ஆம்' என்றேன்." ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் கூறினார்கள்: "அவர்கள் என் மார்பில் எனக்கு வலிக்கும்படி ஒரு தட்டு தட்டிவிட்டு, 'அல்லாஹ்வும் அவனுடைய தூதரும் உனக்கு அநீதி இழைப்பார்கள் என்று நீ நினைத்தாயா?' என்று கேட்டார்கள். நான் கூறினேன்: 'மக்கள் எதை மறைத்தாலும், வல்லமையும் உயர்வும் மிக்க அல்லாஹ் அதை அறிகிறான்.' அவர்கள், 'ஆம்' என்றார்கள். அவர்கள் கூறினார்கள்: 'நீ என்னைப் பார்த்த (நான் வெளியேறிய) போது ஜிப்ரீல் (அலை) அவர்கள் என்னிடம் வந்தார்கள். ஆனால் நீ உன்னுடைய ஆடைகளைக் களைந்திருந்ததால், அவர்கள் உன்னிடம் (வீட்டிற்குள்) நுழையவில்லை. ஆகவே, அவர்கள் என்னை அழைத்தார்கள், ஆனால் உன்னிடமிருந்து தங்களை மறைத்துக் கொண்டார்கள். நான் அவர்களுக்குப் பதிலளித்தேன், ஆனால் அதை உன்னிடமிருந்து மறைத்தேன். நீ உறங்கிவிட்டாய் என்று நான் நினைத்தேன், உன்னை எழுப்ப நான் விரும்பவில்லை. மேலும் நீ தனிமையை உணர்வாய் என்று நான் அஞ்சினேன். அவர்கள் (அல்-பகீயில் அடக்கம் செய்யப்பட்டவர்களுக்காக) பாவமன்னிப்புக் கோருவதற்காக என்னை அல்-பகீக்குச் செல்லுமாறு கூறினார்கள்.'"

ஹஜ்ஜாஜ் பின் முஹம்மது அவர்கள் இப்னு வஹ்பை மறுத்து, "இப்னு ஜுரைஜ் வழியாக, இப்னு அபீ முலைக்கா வழியாக, முஹம்மது பின் கைஸ் வழியாக (இந்த ஹதீஸ் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது)" என்று கூறினார்கள்.

ஆயிஷா (ரழி) கூறினார்கள்:
"நபி (ஸல்) அவர்களைப் பற்றியும் என்னைப் பற்றியும் நான் உங்களுக்குச் சொல்லட்டுமா?" நாங்கள் கூறினோம்: "ஆம்." அவர்கள் கூறினார்கள்: "அவர்" -அதாவது நபி (ஸல்) அவர்கள்- "என்னுடன் தங்கும் என்னுடைய இரவாக இருந்தபோது, அவர்கள் உள்ளே வந்து, தமது காலணிகளைத் தமது கால்களுக்கு அருகில் வைத்து, தமது மேலாடையை மடித்து வைத்து, தமது கீழாடையின் ஓரத்தைத் தமது படுக்கையில் விரித்தார்கள். நான் உறங்கிவிட்டேன் என்று அவர்கள் கருதிய உடனேயே, மெதுவாகத் தமது காலணிகளை அணிந்துகொண்டு, மெதுவாகத் தமது மேலாடையை எடுத்தார்கள். பிறகு மெதுவாகக் கதவைத் திறந்து, வெளியே சென்று, மெதுவாக அதைச் சாத்தினார்கள். நான் எனது ஆடையை என் தலை மீது போட்டு, என்னைப் போர்த்திக்கொண்டு, எனது கீழாடையை அணிந்துகொண்டு, அவர்களுக்குப் பின்னால் நானும் புறப்பட்டேன். அவர்கள் அல்-பகீஃ-க்கு வந்து, மூன்று முறை தமது கைகளை உயர்த்தி, நீண்ட நேரம் நின்றார்கள். பிறகு அவர்கள் புறப்பட்டார்கள், நானும் புறப்பட்டேன்; அவர்கள் விரைந்தார்கள், நானும் விரைந்தேன்; அவர்கள் ஓடினார்கள், நானும் ஓடினேன்; நான் அவர்களுக்கு முன்பாகவே அங்கு வந்து (வீட்டிற்குள்) நுழைந்துவிட்டேன். நான் படுத்திருந்த சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் அவர்கள் உள்ளே வந்து, 'ஓ ஆயிஷா, ஏன் மூச்சு வாங்குகிறது?' என்று கேட்டார்கள். நான் கூறினேன்: 'ஒன்றுமில்லை.' அவர்கள் கூறினார்கள்: 'ஒன்று நீ என்னிடம் சொல், அல்லது எல்லாம் அறிந்த, நன்கறிந்தவனாகிய அல்லாஹ் எனக்கு அறிவித்துவிடுவான்.' நான் கூறினேன்: 'அல்லாஹ்வின் தூதரே, என் தந்தையும் தாயும் உங்களுக்கு அர்ப்பணமாகட்டும்;' என்று கூறி, நடந்ததை அவர்களிடம் தெரிவித்தேன். அவர்கள், 'எனக்கு முன்னால் நான் கண்ட கரிய உருவம் நீதானா?' என்று கேட்டார்கள். நான் கூறினேன்: 'ஆம்.'" ஆயிஷா (ரழி) கூறினார்கள்: "அவர்கள் என் மார்பில் ஒரு தட்டு தட்டினார்கள், அது எனக்கு வலித்தது. பிறகு, 'அல்லாஹ்வும் அவனுடைய தூதரும் உனக்கு அநீதி இழைப்பார்கள் என்று நீ நினைத்தாயா?' என்று கேட்டார்கள்." நான் கூறினேன்: 'மக்கள் எதை மறைத்தாலும், அல்லாஹ் அதை அறிவான்.' அவர்கள் கூறினார்கள்: 'ஆம்.' அவர்கள் கூறினார்கள்: 'நீ (நான் வெளியேறுவதைக்) கண்டபோது ஜிப்ரீல் (அலை) என்னிடம் வந்தார்கள். ஆனால், நீ உனது ஆடைகளைக் களைந்திருந்ததால் அவர்கள் உன்னிடம் (வீட்டிற்குள்) வரவில்லை. எனவே, அவர்கள் உனக்குத் தெரியாமல் என்னை மறைவாக அழைத்தார்கள். நான் அவர்களுக்கு மறைவாகப் பதிலளித்தேன். நீ உறங்கிவிட்டாய் என்று நான் நினைத்தேன், உன்னை எழுப்ப நான் விரும்பவில்லை; நீ தனிமையை உணர்வாய் என்றும் நான் அஞ்சினேன். அவர்கள் ஜிப்ரீல் (அலை) என்னிடம் அல்-பகீஃ-க்குச் சென்று அவர்களுக்காக (அடக்கத்தலவாசிகளுக்காக) பாவமன்னிப்புக் கோருமாறு கூறினார்கள்.'"

ஆஸிம் அவர்கள், அப்துல்லாஹ் பின் ஆமிர் (ரழி) அவர்களிடமிருந்தும், அவர்கள் ஆயிஷா (ரழி) அவர்களிடமிருந்தும் இதைவிடச் சற்று வித்தியாசமான வார்த்தைகளுடன் அறிவிக்கிறார்கள்.