ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் அறிவித்தார்கள்:
(நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களின் மனைவி) "அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் ஒரு பயணத்தை மேற்கொள்ள விரும்பும்போதெல்லாம், அவர்கள் தங்கள் மனைவியர்களிடையே சீட்டுக் குலுக்கிப் போடுவார்கள், யாருக்கு சீட்டு விழுகிறதோ அவரை தங்களுடன் அழைத்துச் செல்வார்கள். அவர்களுடைய ஒரு கஸ்வாவின் போது, அவர்கள் எங்களிடையே சீட்டுக் குலுக்கிப் போட்டார்கள், சீட்டு என் மீது விழுந்தது, மேலும் அல்லாஹ் பெண்களுக்கு ஹிஜாப் (திரை) அணிவதை கடமையாக்கிய பிறகு நான் அவர்களுடன் சென்றேன். நான் ஒரு ஹவ்தாஜில் (ஒட்டகத்தின் மீதுள்ள கூண்டு) சுமந்து செல்லப்பட்டேன், அதிலேயே இருக்கும்போது இறக்கப்பட்டேன்.

அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தங்கள் கஸ்வாவை முடித்துவிட்டு வீடு திரும்பியபோது, நாங்கள் மதீனா நகரை நெருங்கியபோது, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் இரவில் புறப்பட எங்களுக்கு உத்தரவிட்டார்கள். புறப்படும் ஆணை கொடுக்கப்பட்டபோது, நான் இயற்கை உபாதையை நிறைவேற்ற இராணுவத்தைக் கடந்து சென்றேன். முடித்த பிறகு, நான் (மற்றவர்களுடன்) புறப்படுவதற்காக (முகாமிற்கு) திரும்பினேன், திடீரென்று என் மார்பின் மீதிருந்த என் நெக்லஸ் காணாமல் போனதை உணர்ந்தேன். அதனால், அதைத் தேடுவதற்காக நான் திரும்பிச் சென்றேன், அதனால் தாமதமானது. என்னை ஒட்டகத்தில் சுமந்து செல்லும் மக்கள், என் ஹவ்தாஜிற்கு வந்து, நான் அதில் இருப்பதாக நினைத்து, அதை ஒட்டகத்தின் முதுகில் வைத்தார்கள், ஏனெனில், அந்த நேரத்தில், பெண்கள் எடையில் குறைவாகவும், மெலிந்தும், ஒல்லியாகவும் இருந்தார்கள், மேலும் அதிகம் சாப்பிட மாட்டார்கள். அதனால், ஹவ்தாஜை தூக்கும்போது அதன் கனத்தில் உள்ள வித்தியாசத்தை அந்த மக்கள் உணரவில்லை, அவர்கள் அதை ஒட்டகத்தின் மீது வைத்தார்கள். அந்த நேரத்தில் நான் ஒரு இளம் பெண்ணாக இருந்தேன். அவர்கள் ஒட்டகத்தை நகரச் செய்து புறப்பட்டார்கள்.

இராணுவம் சென்ற பிறகு என் நெக்லஸை நான் கண்டுபிடித்தேன், மேலும் அவர்களின் முகாமுக்கு வந்து பார்த்தபோது யாரும் இல்லை. அதனால், நான் தங்கியிருந்த இடத்திற்குச் சென்றேன், அவர்கள் என் இல்லாமையை கண்டுபிடித்து என்னை தேடி வருவார்கள் என்று நினைத்தேன். அந்த நிலையில் இருந்தபோது, எனக்கு தூக்கம் வந்தது, நான் தூங்கிவிட்டேன். ஸஃப்வான் பின் முஅத்தல் அஸ்-ஸுலமி அத்-தக்வானி (ரழி) அவர்கள் இராணுவத்திற்குப் பின்னால் இருந்தார்கள், காலையில் என் இருப்பிடத்தை அடைந்தார்கள். அவர்கள் தூங்கும் ஒரு நபரைப் பார்த்தபோது, என்னிடம் வந்தார்கள், மேலும் அவர்கள் ஹிஜாப் அணிவதற்கு முன்பு என்னைப் பார்த்திருந்தார்கள். அதனால், அவர்கள், “இன்னா லில்லாஹி வ இன்னா இலைஹி ராஜிஊன் (நிச்சயமாக நாம் அல்லாஹ்வுக்கே உரியவர்கள், நிச்சயமாக நாம் அவனிடமே திரும்புவோம்)” என்று சொல்வதைக் கேட்டபோது நான் எழுந்தேன். அவர்கள் தங்கள் ஒட்டகத்தை மண்டியிடச் செய்தார்கள். அவர்கள் தங்கள் ஒட்டகத்திலிருந்து இறங்கி, ஒட்டகத்தின் முன் கால்களில் தங்கள் காலை வைத்து, பின்னர் நான் ஏறி அதன் மீது அமர்ந்தேன். ஸஃப்வான் (ரழி) அவர்கள் ஒட்டகத்தை கயிற்றால் பிடித்துக்கொண்டு நடந்து சென்றார்கள், மதிய வேளையில் ஓய்வெடுக்க நின்றிருந்த இராணுவத்தை நாங்கள் அடையும் வரை. பின்னர் யார் அழிவுக்கு விதிக்கப்பட்டிருந்தார்களோ, அவர்கள் அழிவில் வீழ்ந்தார்கள், (சிலர் என் மீது பொய்யாக குற்றம் சாட்டினார்கள்) மேலும் பொய்க் குற்றச்சாட்டாளர்களின் தலைவன் அப்துல்லாஹ் பின் உபய் பின் ஸலூல் ஆவான். அதன்பிறகு நாங்கள் மதீனாவுக்குத் திரும்பினோம், மேலும் பொய்யர்களின் புனையப்பட்ட கூற்றுகளை மக்கள் பரப்பிக் கொண்டிருந்தபோது நான் ஒரு மாதம் நோய்வாய்ப்பட்டேன். என் நோயின் போது, நபி (ஸல்) அவர்களிடமிருந்து எனக்கு நோய்வாய்ப்படும்போது வழக்கமாக கிடைக்கும் கருணையை நான் பெறவில்லை என்பது போல் உணர்ந்தேன். ஆனால் அவர்கள் வந்து, வணக்கம் கூறி, 'அந்த (பெண்) எப்படி இருக்கிறாள்?' என்று கேட்பார்கள். என் நோயிலிருந்து நான் குணமடைந்து, உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுடன் மனாஸிக்குச் செல்லும் வரை என்ன நடக்கிறது என்று எனக்கு எதுவும் தெரியாது, அங்கு நாங்கள் இயற்கை உபாதையை நிறைவேற்றுவோம், மேலும் நாங்கள் இரவிலிருந்து இரவு வரை தவிர இயற்கை உபாதையை நிறைவேற்றச் செல்ல மாட்டோம், அதுவும் எங்கள் வீடுகளுக்கு அருகில் கழிப்பறைகள் இருப்பதற்கு முன்பு. மேலும் எங்களுடைய இந்த பழக்கம் திறந்த வெளியில் (அல்லது வீடுகளிலிருந்து தொலைவில்) உள்ள பழைய 'அரபியர்களின் பழக்கத்தைப் போன்றது. அதனால், நானும் உம் மிஸ்தஹ் பின்த் ருஹ்ம் (ரழி) அவர்களும் நடந்து சென்றோம். உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள் தங்கள் நீண்ட ஆடையால் தடுமாறினார்கள், அதன் மீது அவர்கள், 'மிஸ்தஹ் (ரழி) நாசமாகட்டும்' என்றார்கள். நான், 'நீங்கள் ஒரு கெட்ட வார்த்தை சொல்கிறீர்கள். பத்ரு (போரில்) பங்கேற்ற ஒரு மனிதரை ஏன் திட்டுகிறீர்கள்?' என்றேன். அவர்கள், 'ஓ ஹனதா (அங்கே இருப்பவளே) அவர்கள் என்ன சொன்னார்கள் என்று நீ கேட்கவில்லையா?' என்றார்கள். பின்னர் அவர்கள் பொய்க் குற்றச்சாட்டாளர்களின் வதந்திகளை என்னிடம் சொன்னார்கள். என் நோய் மோசமடைந்தது, நான் வீட்டிற்குத் திரும்பியதும், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் என்னிடம் வந்து, வணக்கம் சொன்ன பிறகு, 'அந்த (பெண்) எப்படி இருக்கிறாள்?' என்றார்கள். என் பெற்றோரிடம் செல்ல எனக்கு அனுமதிக்குமாறு நான் அவர்களைக் கேட்டுக்கொண்டேன். அப்போது அவர்கள் மூலம் செய்தியை உறுதிப்படுத்த விரும்பினேன். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் எனக்கு அனுமதித்தார்கள், நான் என் பெற்றோரிடம் சென்று என் தாயிடம், 'மக்கள் என்ன பேசுகிறார்கள்?' என்று கேட்டேன். அவர்கள், 'என் மகளே! இந்த விஷயத்தைப் பற்றி அதிகம் கவலைப்படாதே. அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, தன் கணவனால் நேசிக்கப்படும் ஒரு அழகான பெண்ணுக்கு வேறு மனைவிகள் இருந்தால், அந்தப் பெண்கள் அவளைப் பற்றி பொய்ச் செய்திகளைப் புனைவார்கள்' என்றார்கள். நான், 'அல்லாஹ் தூய்மையானவன்! மக்கள் உண்மையில் இந்த விஷயத்தைப் பேசுகிறார்களா?' என்றேன். அந்த இரவு நான் விடியும் வரை அழுதுகொண்டே இருந்தேன், தூங்க முடியவில்லை. காலையில் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் வஹீ (இறைச்செய்தி) தாமதமாவதைக் கண்டபோது, அலீ பின் அபூ தாலிப் (ரழி) அவர்களையும், உஸாமா பின் ஜைத் (ரழி) அவர்களையும் அழைத்து, தங்கள் மனைவியை (அதாவது ஆயிஷா (ரழி) அவர்களை) விவாகரத்து செய்வது குறித்து ஆலோசித்தார்கள். உஸாமா பின் ஜைத் (ரழி) அவர்கள் தங்கள் மனைவியரின் நற்பெயரைப் பற்றி தங்களுக்குத் தெரிந்ததைச் சொல்லி, மேலும், 'அல்லாஹ்வின் தூதரே! உங்கள் மனைவியை வைத்துக்கொள்ளுங்கள், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அவளைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர வேறு எதுவும் எங்களுக்குத் தெரியாது' என்றார்கள். அலீ பின் அபூ தாலிப் (ரழி) அவர்கள், 'அல்லாஹ்வின் தூதரே! அல்லாஹ் உங்கள் மீது எந்தக் கட்டுப்பாடுகளையும் விதிக்கவில்லை, அவளைத் தவிர வேறு பல பெண்கள் இருக்கிறார்கள், ஆயினும் நீங்கள் பணிப்பெண்ணிடம் கேட்கலாம், அவள் உங்களுக்கு உண்மையைச் சொல்வாள்' என்றார்கள். அதன் பேரில் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் பரீராவை (ரழி) அழைத்து, 'ஓ பரீரா (ரழி)! அவளைப் பற்றி உங்கள் சந்தேகங்களைத் தூண்டும் எதையாவது நீங்கள் எப்போதாவது பார்த்தீர்களா?' என்றார்கள். பரீரா (ரழி) அவர்கள், 'இல்லை, உங்களை சத்தியத்துடன் அனுப்பிய அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அவளிடம் நான் எந்தக் குற்றத்தையும் கண்டதில்லை, அவள் முதிர்ச்சியற்ற வயதுடைய ஒரு பெண், சில சமயங்களில் தூங்கி மாவை ஆடுகள் தின்பதற்கு விட்டுவிடுகிறாள் என்பதைத் தவிர' என்றார்கள். அந்த நாளில் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் மிம்பரில் ஏறி, அப்துல்லாஹ் பின் உபய் பின் ஸலூலை தண்டிப்பதில் தனக்கு யாராவது ஆதரவளிக்க வேண்டும் என்று கோரினார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள், 'என் குடும்பத்தின் நற்பெயருக்கு களங்கம் கற்பித்து என்னை புண்படுத்திய அந்த நபரை (`அப்துல்லாஹ் பின் உபய் பின் ஸலூல்) தண்டிக்க எனக்கு யார் ஆதரவளிப்பார்கள்? அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, என் குடும்பத்தைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர வேறு எதுவும் எனக்குத் தெரியாது, மேலும் அவர்கள் ஒரு நபரை குற்றம் சாட்டியிருக்கிறார்கள், அவரைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர வேறு எதுவும் எனக்குத் தெரியாது, அவர் என் துணையின்றி என் வீட்டிற்குள் நுழைந்ததில்லை' என்றார்கள். ஸஅத் பின் முஆத் (ரழி) அவர்கள் எழுந்து, 'அல்லாஹ்வின் தூதரே! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நான் உங்களை அவனிடமிருந்து விடுவிப்பேன். அந்த மனிதன் அவ்ஸ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவனாக இருந்தால், நாங்கள் அவன் தலையை வெட்டுவோம், அவன் எங்கள் சகோதரர்களான கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவனாக இருந்தால், எங்களுக்கு உத்தரவிடுங்கள், நாங்கள் உங்கள் உத்தரவை நிறைவேற்றுவோம்' என்றார்கள். அதன் பேரில் கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தின் தலைவரான ஸஅத் பின் உபாதா (ரழி) அவர்கள், இந்த சம்பவத்திற்கு முன்பு அவர் ஒரு பக்தியுள்ள மனிதராக இருந்தார், தன் கோத்திரத்தின் மீதான ஆர்வத்தால் தூண்டப்பட்டு எழுந்து, 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நீங்கள் பொய் சொல்லிவிட்டீர்கள்; நீங்கள் அவனைக் கொல்ல முடியாது, உங்களால் அவனை ஒருபோதும் கொல்ல முடியாது' என்றார்கள். அதன் பேரில் உஸைத் பின் அல்-ஹுளைர் (ரழி) அவர்கள் எழுந்து (ஸஅத் பின் உபாதா (ரழி) அவர்களிடம்), 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! நீங்கள் ஒரு பொய்யர். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நாங்கள் அவனைக் கொல்வோம்; நீங்கள் ஒரு நயவஞ்சகர், நயவஞ்சகர்களை பாதுகாக்கிறீர்கள்' என்றார்கள். இதன் மீது அவ்ஸ் மற்றும் கஸ்ரஜ் ஆகிய இரு கோத்திரங்களும் উত্তেজিতடைந்து ஒருவருக்கொருவர் சண்டையிடவிருந்தனர், அதே நேரத்தில் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் மிம்பரில் நின்றிருந்தார்கள். அவர்கள் இறங்கி அவர்களை அமைதிப்படுத்தினார்கள், அவர்கள் அமைதியாகும் வரை, அவர்களும் அமைதியாக இருந்தார்கள். அந்த நாளில் நான் கண்ணீர் நிற்காமலும், தூங்க முடியாமலும் மிகவும் அழுதுகொண்டே இருந்தேன். காலையில் என் பெற்றோர் என்னுடன் இருந்தார்கள், நான் இரண்டு இரவுகளும் ஒரு பகலும் அழுதிருந்தேன், அழுகையால் என் ஈரல் வெடித்துவிடும் என்று நினைத்தேன். அவர்கள் என்னுடன் அமர்ந்திருக்கும்போதும், நான் அழுதுகொண்டிருந்தபோதும், ஒரு அன்சாரிப் பெண் உள்ளே நுழைய என்னிடம் அனுமதி கேட்டார்கள், நான் அவர்களை உள்ளே வர அனுமதித்தேன். அவர்கள் அமர்ந்து என்னுடன் அழ ஆரம்பித்தார்கள். நாங்கள் இந்த நிலையில் இருந்தபோது, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் வந்து அமர்ந்தார்கள், அவர்கள் என் மீது பழி சுமத்தப்பட்ட நாளிலிருந்து என்னுடன் ஒருபோதும் அமர்ந்ததில்லை. என் வழக்கில் ஒரு மாதமாக அவர்களுக்கு வஹீ (இறைச்செய்தி) வரவில்லை. அவர்கள் தஷஹ்ஹுத் (அதாவது அல்லாஹ்வைத் தவிர வணக்கத்திற்குரியவர் யாருமில்லை, முஹம்மது (ஸல்) அவர்கள் அவனுடைய தூதர்) ஓதிவிட்டு, பின்னர், 'ஓ ஆயிஷா (ரழி)! உன்னைப் பற்றி இன்னின்ன விஷயங்கள் எனக்கு அறிவிக்கப்பட்டுள்ளன; நீ குற்றமற்றவளாக இருந்தால், அல்லாஹ் விரைவில் உன் குற்றமற்ற தன்மையை வெளிப்படுத்துவான், நீ ஒரு பாவம் செய்திருந்தால், அல்லாஹ்விடம் மன்னிப்புக் கோரி, உன்னை மன்னிக்கும்படி அவனிடம் கேள், ஏனெனில் ஒரு நபர் தன் பாவத்தை ஒப்புக்கொண்டு அல்லாஹ்விடம் மன்னிப்புக் கேட்டால், அல்லாஹ் அவனுடைய தவ்பாவை ஏற்றுக்கொள்கிறான்' என்றார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தங்கள் பேச்சை முடித்ததும் என் கண்ணீர் முற்றிலுமாக நின்றுவிட்டது, ஒரு சொட்டு கூட மிஞ்சவில்லை. என் சார்பாக அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு பதிலளிக்குமாறு என் தந்தையிடம் நான் கேட்டுக்கொண்டேன். என் தந்தை, அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு என்ன சொல்வது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை' என்றார்கள். நான் என் தாயிடம், 'என் சார்பாக அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் பேசுங்கள்' என்றேன். அவர்கள், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு என்ன சொல்வது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை' என்றார்கள். நான் ஒரு இளம் பெண்ணாக இருந்தேன், குர்ஆன் பற்றி எனக்கு அதிக ஞானம் இல்லை. நான் சொன்னேன், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, மக்கள் சொல்வதை நீங்கள் கேட்டிருக்கிறீர்கள், அது உங்கள் மனதில் பதிக்கப்பட்டுள்ளது, அதை நீங்கள் உண்மையாக எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும். இப்போது, நான் குற்றமற்றவள் என்றும், அல்லாஹ் நான் குற்றமற்றவள் என்று அறிவான் என்றும் நான் உங்களிடம் சொன்னால், நீங்கள் என்னை நம்ப மாட்டீர்கள், நான் குற்றவாளி என்று உங்களிடம் பொய்யாக ஒப்புக்கொண்டால், அல்லாஹ் நான் குற்றமற்றவள் என்று அறிவான், நீங்கள் என்னை நம்புவீர்கள். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, என் நிலையை யூசுஃப் (அலை) அவர்களின் தந்தையின் (அதாவது யாகூப் (அலை) அவர்களின்) நிலையைத் தவிர வேறு எதனுடனும் நான் ஒப்பிடவில்லை, அவர், '(எனவே) அழகிய பொறுமையே (எனக்கு உகந்தது); நீங்கள் கூறும் விஷயத்தில் அல்லாஹ்வே உதவி தேடப்படுபவன்.' என்றார்கள். பின்னர் அல்லாஹ்வின் என் குற்றமற்ற தன்மையை நிரூபிப்பான் என்ற நம்பிக்கையில் என் படுக்கையின் மறுபக்கத்திற்கு திரும்பினேன். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, என் விஷயத்தில் அல்லாஹ் வஹீ (இறைச்செய்தி) வெளிப்படுத்துவான் என்று நான் ஒருபோதும் நினைக்கவில்லை, ஏனெனில் பரிசுத்த குர்ஆனில் பேசப்படுவதற்கு நான் மிகவும் தாழ்ந்தவள் என்று கருதினேன். அல்லாஹ் என் குற்றமற்ற தன்மையை நிரூபிக்கும் ஒரு கனவை அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் காண்பார்கள் என்று நான் நம்பியிருந்தேன். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் எழுந்திருக்கவில்லை, வஹீ (இறைச்செய்தி) அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு வருவதற்கு முன்பு யாரும் வீட்டை விட்டு வெளியேறவில்லை. அதனால், அவர்களுக்கு வழக்கமாக ஏற்படும் அதே நிலை (அவர்களுக்கு வஹீ (இறைச்செய்தி) அருளப்படும்போது ஏற்படும் நிலை) அவர்களை ஆட்கொண்டது. அது ஒரு (குளிர்ச்சியான) குளிர்கால நாளாக இருந்தபோதிலும், வியர்வைத் துளிகள் முத்துக்களைப் போல சொட்டிக்கொண்டிருந்தன. அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களின் அந்த நிலை முடிந்ததும், அவர்கள் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள், அவர்கள் சொன்ன முதல் வார்த்தை, 'ஆயிஷா (ரழி)! அல்லாஹ்வுக்கு நன்றி செலுத்துங்கள், ஏனெனில் அல்லாஹ் உங்கள் குற்றமற்ற தன்மையை அறிவித்துவிட்டான்.' என் தாய் என்னை அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் செல்லச் சொன்னார்கள். நான், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக நான் அவர்களிடம் செல்ல மாட்டேன், அல்லாஹ்வைத் தவிர வேறு யாருக்கும் நன்றி சொல்ல மாட்டேன்' என்று பதிலளித்தேன். அதனால் அல்லாஹ் வெளிப்படுத்தினான்: "நிச்சயமாக, (உங்களில்) அவதூறு கொண்டு வந்தவர்கள் உங்களிலுள்ள ஒரு கூட்டத்தினரே . . ." (24:11) அல்லாஹ் என் குற்றமற்ற தன்மையை அறிவித்தபோது, மிஸ்தஹ் பின் உத்தாதா (ரழி) அவர்களுக்கு அவர் உறவினர் என்பதால் உதவி செய்து வந்த அபூபக்கர் (ரழி) அவர்கள், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, ஆயிஷா (ரழி) அவர்களைப் பற்றி அவர் சொன்னதற்காக மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுக்கு நான் ஒருபோதும் எதுவும் வழங்க மாட்டேன்' என்றார்கள். ஆனால் அல்லாஹ் பின்னர் வெளிப்படுத்தினான்: -- "உங்களில் செல்வம் மற்றும் வசதி படைத்தவர்கள், உறவினர்களுக்கும், ஏழைகளுக்கும், அல்லாஹ்வின் பாதையில் ஹிஜ்ரத் செய்தவர்களுக்கும் (எதுவும்) கொடுக்க மாட்டோம் என்று சத்தியம் செய்ய வேண்டாம். அவர்கள் மன்னிக்கட்டும், கண்டுகொள்ளாமல் இருக்கட்டும். அல்லாஹ் உங்களை மன்னிக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்ப மாட்டீர்களா? நிச்சயமாக அல்லாஹ் மிகவும் மன்னிப்பவன், மிக்க கருணையாளன்." (24:22) அதன்பிறகு அபூபக்கர் (ரழி) அவர்கள், 'ஆம் ! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! அல்லாஹ் என்னை மன்னிக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்' என்று கூறி, மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுக்கு முன்பு உதவி செய்து வந்தது போல் மீண்டும் உதவி செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் ஜைனப் பின்த் ஜஹ்ஷ் (ரழி) (அதாவது நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களின் மனைவி) அவர்களிடம் என்னைப் பற்றி, 'உங்களுக்கு என்ன தெரியும், நீங்கள் என்ன பார்த்தீர்கள்?' என்று கேட்டார்கள். அவர்கள், 'அல்லாஹ்வின் தூதரே! நான் கேட்காததையோ பார்க்காததையோ கேட்டதாகவோ பார்த்ததாகவோ உரிமை கோருவதிலிருந்து நான் விலகிக்கொள்கிறேன். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, ஆயிஷா (ரழி) அவர்களைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர வேறு எதுவும் எனக்குத் தெரியாது" என்று பதிலளித்தார்கள். ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் மேலும் சேர்த்தார்கள், "ஜைனப் (ரழி) அவர்கள் (அவர்களின் அழகிலும், நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களின் அன்பிலும்) என்னுடன் போட்டியிட்டார்கள், ஆயினும் அல்லாஹ் அவர்களை (தீங்கிழைப்பதிலிருந்து) பாதுகாத்தான், ஏனெனில் அவர்களிடம் இறையச்சம் இருந்தது."

அபூ ஹுரைரா (ரழி) அவர்கள் அறிவித்தார்கள்: அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள், “நிச்சயமாக, அல்லாஹ் உங்கள் தோற்றங்களையோ உங்கள் செல்வங்களையோ பார்ப்பதில்லை. மாறாக, அவன் உங்கள் உள்ளங்களையும் உங்கள் செயல்களையும் பார்க்கிறான்.” மற்றொரு ஹதீஸில், உமர் இப்னுல் கத்தாப் (ரழி) அவர்கள் கூறினார்கள், “நான் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் கூறக் கேட்டேன், “இன்னமல் அஃமாலு பின்னியாத்.””

ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் அறிவித்தார்கள்:
அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் பயணம் மேற்கொள்ள நாடியபோதெல்லாம், தம்முடைய மனைவியரிடையே சீட்டுக் குலுக்கிப் போடுவார்கள். அவர்களில் யாருக்கு சீட்டு விழுகிறதோ அவரை அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தம்முடன் அழைத்துச் செல்வார்கள். அவர்கள் புரிந்த ஒரு கஸ்வா போரின்போது எங்களிடையே அவர்கள் சீட்டுக் குலுக்கிப் போட்டார்கள். சீட்டு என் மீது விழுந்தது. எனவே நான் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுடன், (பெண்களுக்கு) ஹிஜாப் குறித்த அல்லாஹ்வின் கட்டளை வஹீ (இறைச்செய்தி)யாக அருளப்பட்ட பின்னர் புறப்பட்டேன். நான் என் சிவிகையில் (ஒட்டகத்தின் முதுகில்) சுமந்து செல்லப்பட்டேன். நாங்கள் (ஓரிடத்தில்) தங்கியபோது அதிலேயே இறக்கி வைக்கப்பட்டேன். அவ்வாறே நாங்கள் சென்றோம், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தமது அந்த கஸ்வா போரை முடித்துக்கொண்டு திரும்பும் வரை. நாங்கள் மதீனா நகரை நெருங்கியபோது அவர்கள் இரவில் புறப்படும் நேரம் வந்துவிட்டதாக அறிவித்தார்கள். எனவே, புறப்படும் செய்தியை அவர்கள் அறிவித்தபோது, நான் எழுந்து படை முகாம்களிலிருந்து விலகிச் சென்றேன். இயற்கை உபாதையை முடித்துக்கொண்டு, என் சவாரி மிருகத்திடம் திரும்பினேன். நான் என் மார்பைத் தொட்டுப் பார்த்தேன். ஸிஃபார் மணிகளால் (அதாவது, யமன் நாட்டு மணிகள், பாதி கருப்பு பாதி வெள்ளை) செய்யப்பட்ட என் கழுத்து மாலை காணாமல் போயிருந்தது தெரியவந்தது. எனவே நான் என் கழுத்து மாலையைத் தேடத் திரும்பினேன். அதைத் தேடுவது என்னைத் தாமதப்படுத்தியது. (இதற்கிடையில்) என்னை என் ஒட்டகத்தில் சுமந்து சென்றவர்கள் வந்து என் சிவிகையை எடுத்து, நான் வழக்கமாக சவாரி செய்யும் என் ஒட்டகத்தின் முதுகில் வைத்தார்கள், நான் அதனுள் இருப்பதாக அவர்கள் கருதியதால். அக்காலத்தில் பெண்கள் எடை குறைவாக இருந்தார்கள், ஏனெனில் அவர்கள் பருமனாகவில்லை. மேலும் அவர்கள் சிறிதளவே உணவு உட்கொண்டதால் உடலில் சதை அதிகம் பற்றவில்லை. எனவே அந்த மக்கள் சிவிகையைத் தூக்கிச் செல்லும்போது அதன் லேசான எடையைப் பொருட்படுத்தவில்லை. மேலும் அச்சமயம் நான் இன்னும் இளம் பெண்ணாக இருந்தேன். அவர்கள் ஒட்டகத்தை எழச் செய்தார்கள், அவர்களனைவரும் (அதனுடன்) புறப்பட்டுச் சென்றார்கள். படை சென்ற பிறகு நான் என் கழுத்து மாலையைக் கண்டெடுத்தேன். பின்னர் நான் அவர்கள் தங்கியிருந்த இடத்திற்கு வந்தேன். அங்கு அவர்களில் அழைப்பவரோ, அழைப்புக்குப் பதிலளிப்பவரோ யாரும் இல்லை. எனவே நான் வழக்கமாக தங்கியிருக்கும் இடத்திற்குச் செல்ல நினைத்தேன், அவர்கள் என்னைக் காணாமல் தேடி என்னிடம் திரும்பி வருவார்கள் என்று நினைத்து. நான் என் ஓய்வெடுக்கும் இடத்தில் அமர்ந்திருந்தபோது, தூக்கம் என்னை ஆட்கொண்டது, நான் தூங்கிவிட்டேன். ஸஃப்வான் பின் அல்-முஅத்தல் அஸ்-ஸுலமீ அத்-தக்வானீ (ரழி) அவர்கள் படைக்குப் பின்தங்கி வந்தார்கள். காலையில் அவர்கள் என் இருப்பிடத்தை அடைந்தபோது, தூங்கிக்கொண்டிருந்த ஒருவரின் உருவத்தைக் கண்டார்கள். கட்டாய ஹிஜாப் ஆணை (விதிக்கப்படுவதற்கு) முன்பு அவர்கள் என்னைப் பார்த்திருந்ததால், என்னைப் பார்த்ததும் என்னை அடையாளம் கண்டுகொண்டார்கள். அதனால் நான் விழித்துக்கொண்டேன், அவர்கள் என்னை அடையாளம் கண்டுகொண்டதும் இஸ்திர்ஜா (அதாவது, "இன்னா லில்லாஹி வ இன்னா இலைஹி ராஜிஊன்") ஓதியபோது. நான் உடனே என் முந்தானையால் என் முகத்தை மறைத்துக்கொண்டேன். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நாங்கள் ஒரு வார்த்தைகூட பேசவில்லை. அவருடைய இஸ்திர்ஜாவைத் தவிர வேறு எந்த வார்த்தையையும் அவர் கூறியதை நான் கேட்கவில்லை. அவர்கள் தம் ஒட்டகத்திலிருந்து இறங்கினார்கள், அதை மண்டியிடச் செய்தார்கள், அதன் முன்னங்கால்களில் தன் காலை வைத்து, பின்னர் நான் எழுந்து அதன் மீது சவாரி செய்தேன். பின்னர் அவர்கள் என்னைச் சுமந்து சென்ற ஒட்டகத்தை வழிநடத்திச் சென்றார்கள், நண்பகல் உச்சகட்ட வெயிலில் படை ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தபோது நாங்கள் அவர்களை முந்தும் வரை. (இந்த நிகழ்வின் காரணமாக) சிலர் தங்களுக்குத் தாங்களே அழிவைத் தேடிக்கொண்டார்கள். இஃப்க் (அதாவது, அவதூறு) அதிகமாகப் பரப்பியவர் அப்துல்லாஹ் பின் உபய் இப்னு சலூல் ஆவார்." (உர்வா அவர்கள் கூறினார்கள், "மக்கள் அவதூறைப் பரப்பி, அது பற்றி (அப்துல்லாஹ்வின்) முன்னிலையில் பேசினார்கள். அவரும் அதை உறுதிப்படுத்தி, அதைக் கேட்டு, அது பரவ வேண்டும் என்பதற்காக அதுபற்றி விசாரித்தார்." உர்வா அவர்கள் மேலும் கூறினார்கள், "அவதூறு பரப்பிய குழுவில் (அப்துல்லாஹ்வைத்) தவிர வேறு யாரும் குறிப்பிடப்படவில்லை, ஹஸ்ஸான் பின் ஸாபித் (ரழி) அவர்களும், மிஸ்தஹ் பின் உஸாஸா (ரழி) அவர்களும், ஹம்னா பின்த் ஜஹ்ஷ் (ரழி) அவர்களும் மற்றும் எனக்குத் தெரியாத மற்ற சிலரும் இருந்தனர். ஆனால் அல்லாஹ் கூறியது போல் அவர்கள் ஒரு குழுவாக இருந்தனர். அவதூறில் பெரும்பகுதியை சுமந்தவர் அப்துல்லாஹ் பின் உபய் பின் சலூல் என்று கூறப்படுகிறது." உர்வா அவர்கள் மேலும் கூறினார்கள், "ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் தம் முன்னிலையில் ஹஸ்ஸான் (ரழி) அவர்கள் நிந்திக்கப்படுவதை விரும்பவில்லை. அவர்கள் கூறுவார்கள், 'என் தந்தையும், அவரின் (அதாவது, என் தந்தையின்) தந்தையும், என் கண்ணியமும் உங்களிலிருந்து முஹம்மது (ஸல்) அவர்களின் கண்ணியத்தைப் பாதுகாப்பதற்காகவே உள்ளன என்று கூறியவர் அவர்தான்.'").) ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் மேலும் கூறினார்கள், "நாங்கள் மதீனாவுக்குத் திரும்பிய பிறகு, நான் ஒரு மாதமாக நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தேன். மக்கள் அவதூறு பரப்புபவர்களின் பொய்யான கூற்றுகளைப் பரப்பிக்கொண்டிருந்தார்கள், ஆனால் நான் அதைப் பற்றி எதுவும் அறியாமல் இருந்தேன். ஆனால், என் தற்போதைய நோயில், நான் நோய்வாய்ப்படும்போது அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடமிருந்து நான் வழக்கமாகப் பெறும் அதே அன்பை நான் பெறவில்லை என்பதை உணர்ந்தேன். (ஆனால் இப்போது) அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் வந்து, எனக்கு சலாம் கூறி, ‘அந்தப் பெண்மணி எப்படி இருக்கிறார்?’ என்று கேட்டுவிட்டுச் சென்றுவிடுவார்கள். அது என் சந்தேகங்களைத் தூண்டியது, ஆனால் நான் என் உடல்நலம் தேறிய பிறகு வெளியே செல்லும் வரை அந்தத் தீமையை (அதாவது, அவதூறை) நான் கண்டறியவில்லை. நான் உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுடன் அல்-மனாஸிஃ பகுதிக்குச் சென்றேன், அங்கு நாங்கள் இயற்கை உபாதைகளைக் கழிப்பது வழக்கம். நாங்கள் இரவில் மட்டுமே (இயற்கை உபாதைகளைக் கழிக்க) வெளியே செல்வோம். அது எங்கள் வீடுகளுக்கு அருகில் கழிப்பறைகள் கட்டுவதற்கு முன்பாகும். மலம் கழிப்பது தொடர்பான எங்களின் இந்தப் பழக்கம், பாலைவனங்களில் வசிக்கும் பழைய அரேபியர்களின் பழக்கவழக்கங்களைப் போன்றது, ஏனெனில் எங்கள் வீடுகளுக்கு அருகில் கழிப்பறைகள் அமைப்பது எங்களுக்கு சிரமமாக இருக்கும். எனவே நானும், அபூ ருஹ்ம் பின் அல்-முத்தலிப் பின் அப்து மனாஃபின் மகளும், ஸக்ர் பின் ஆமிரின் மகளும், அபூபக்கர் அஸ்-சித்தீக் (ரழி) அவர்களின் அத்தையும், மிஸ்தஹ் பின் உஸாஸா பின் அப்பாஸ் பின் அல்-முத்தலிபின் தாயாருமான உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களும் வெளியே சென்றோம். நானும் உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களும் இயற்கை உபாதைகளைக் கழித்து முடித்துவிட்டு என் வீட்டிற்குத் திரும்பினோம். உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள் தன் ஆடை காலில் சிக்கி தடுமாறினார்கள். அப்போது அவர்கள், 'மிஸ்தஹ் நாசமாகட்டும்!' என்றார்கள். நான், 'நீர் என்ன கடுமையான வார்த்தை கூறிவிட்டீர். பத்ருப் போரில் கலந்துகொண்ட ஒரு மனிதரை நீர் நிந்திக்கிறீரா?' என்றேன். அதற்கு அவர்கள், 'ஓ ஹன்தாஹ்! அவன் (அதாவது, மிஸ்தஹ்) என்ன சொன்னான் என்று நீ கேட்கவில்லையா?' என்றார்கள். நான், 'அவன் என்ன சொன்னான்?' என்றேன். பின்னர் அவர்கள் இஃப்க் சம்பவத்தில் மக்கள் கூறிய அவதூறை என்னிடம் தெரிவித்தார்கள். அதனால் என் நோய் இன்னும் அதிகமானது. நான் என் வீட்டை அடைந்தபோது, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் என்னிடம் வந்து, எனக்கு சலாம் கூறிய பிறகு, ‘அந்தப் பெண்மணி எப்படி இருக்கிறார்?’ என்று கேட்டார்கள். நான், 'என் பெற்றோரிடம் செல்ல எனக்கு அனுமதி தருவீர்களா?' என்று கேட்டேன். ஏனெனில் அவர்கள் மூலம் அந்தச் செய்தியை உறுதிப்படுத்திக்கொள்ள நான் விரும்பினேன். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் எனக்கு அனுமதி அளித்தார்கள் (நான் என் பெற்றோரிடம் சென்றேன்). என் தாயிடம், 'அம்மா! மக்கள் என்ன பேசிக்கொள்கிறார்கள்?' என்று கேட்டேன். அவர்கள், 'என் மகளே! கவலைப்படாதே, தன் கணவனால் நேசிக்கப்படும் ஒரு அழகான பெண்ணுக்கு, அவளுடைய கணவனுக்கு அவளைத் தவிர வேறு மனைவிகள் இருந்தால், அவர்கள் (அதாவது, மற்ற பெண்கள்) அவளிடம் குறை காண்பது அரிது' என்றார்கள். நான், 'சுப்ஹானல்லாஹ்! (அல்லாஹ்வின் தனித்துவத்தை நான் சான்றளிக்கிறேன்). மக்கள் உண்மையில் இப்படிப் பேசுகிறார்களா?' என்றேன். அந்த இரவு முழுவதும் விடியும் வரை நான் அழுதுகொண்டே இருந்தேன். என்னால் அழுகையை நிறுத்தவோ, தூங்கவோ முடியவில்லை. மறுநாள் காலையிலும் நான் அழுதுகொண்டே இருந்தேன். வஹீ (இறைச்செய்தி) தாமதமானபோது, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அலீ பின் அபீ தாலிப் (ரழி) அவர்களையும், உஸாமா பின் ஸைத் (ரழி) அவர்களையும் அழைத்து, என்னை விவாகரத்து செய்வது குறித்து அவர்களிடம் ஆலோசனை கேட்டார்கள். உஸாமா பின் ஸைத் (ரழி) அவர்கள் என் குற்றமற்ற தன்மையைப் பற்றியும், என்னைப் பற்றி அவர்கள் மனதில் வைத்திருந்த மரியாதையைப் பற்றியும் அறிந்ததை கூறினார்கள். உஸாமா (ரழி) அவர்கள், '(அல்லாஹ்வின் தூதரே!) அவர்கள் உங்கள் மனைவி, அவர்களைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர வேறு எதையும் நாங்கள் அறியவில்லை' என்றார்கள். அலீ பின் அபீ தாலிப் (ரழி) அவர்கள், 'அல்லாஹ்வின் தூதரே! அல்லாஹ் உங்களைச் சிரமத்தில் ஆழ்த்துவதில்லை. அவளைத் தவிர வேறு பல பெண்கள் இருக்கிறார்கள். ஆயினும், பணிப்பெண்ணிடம் கேளுங்கள், அவள் உங்களுக்கு உண்மையைச் சொல்வாள்' என்றார்கள். அதன்பேரில் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் பரீராவை (அதாவது, பணிப்பெண்) அழைத்து, 'பரீராவே! உனது சந்தேகத்தைத் தூண்டும் எதையாவது நீ பார்த்தாயா?' என்று கேட்டார்கள். பரீரா (ரழி) அவர்கள், 'உங்களை சத்தியத்துடன் அனுப்பியவன் மீது ஆணையாக! அவளிடம் (அதாவது, ஆயிஷா (ரழி) அவர்களிடம்) நான் மறைக்கக்கூடிய எதையும் நான் பார்த்ததில்லை. அவள் ஒரு இளம் பெண், தன் குடும்பத்தின் மாவை திறந்து வைத்துவிட்டு தூங்கிவிடுவாள், அதனால் வீட்டு ஆடுகள் வந்து அதைத் தின்றுவிடும் என்பதைத் தவிர' என்றார்கள். எனவே, அன்று அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் மிம்பரில் ஏறி, அப்துல்லாஹ் பின் உபய் (பின் சலூல்) பற்றி தம் தோழர்களிடம் முறையிட்டு, 'முஸ்லிம்களே! என் குடும்பத்தைப் பற்றி தீய வார்த்தைகளைக் கூறி என்னைக் காயப்படுத்திய அந்த மனிதனிடமிருந்து எனக்கு யார் ஆறுதல் அளிப்பீர்கள்? அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, என் குடும்பத்தைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர வேறு எதையும் நான் அறியவில்லை. மேலும் அவர்கள் ஒரு மனிதனைப் பழி சுமத்தியிருக்கிறார்கள், அவனைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர வேறு எதையும் நான் அறியவில்லை. அவன் என்னுடன் இல்லாமல் ஒருபோதும் என் வீட்டிற்குள் நுழைந்ததில்லை' என்று கூறினார்கள். பனூ அப்துல் அஷ்ஹல் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்த ஸஃத் பின் முஆத் (ரழி) அவர்கள் எழுந்து, 'அல்லாஹ்வின் தூதரே! நான் அவனிடமிருந்து உங்களுக்கு ஆறுதல் அளிக்கிறேன்; அவன் அல்-அவ்ஸ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவனாக இருந்தால், நான் அவன் தலையை வெட்டிவிடுவேன். அல்லது அவன் எங்கள் சகோதரர்களான அல்-கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவனாக இருந்தால், எங்களுக்கு உத்தரவிடுங்கள், நாங்கள் உங்கள் உத்தரவை நிறைவேற்றுவோம்' என்றார்கள். அதன்பேரில், அல்-கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மனிதர் எழுந்தார். உம் ஹஸ்ஸான் (ரழி) அவர்கள், அவருடைய உறவினர், அவருடைய கிளைக் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவர். அவர்தான் அல்-கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தின் தலைவரான ஸஃத் பின் உபாதா (ரழி) அவர்கள். இந்தச் சம்பவத்திற்கு முன்பு, அவர் ஒரு பக்தியுள்ள மனிதராக இருந்தார். ஆனால் தன் கோத்திரத்தின் மீதான அன்பு அவரை ஸஃத் (பின் முஆத்) (ரழி) அவர்களிடம், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நீ பொய் சொல்லிவிட்டாய்; நீ அவனை கொல்லவும் முடியாது, கொல்லவும் மாட்டாய். அவன் உன் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவனாக இருந்தால், அவன் கொல்லப்படுவதை நீ விரும்பமாட்டாய்' என்று கூறத் தூண்டியது. அதன்பேரில், ஸஃத் (பின் முஆத்) (ரழி) அவர்களின் உறவினரான உஸைத் பின் ஹுளைர் (ரழி) அவர்கள் எழுந்து, ஸஃத் பின் உபாதா (ரழி) அவர்களிடம், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! நீ ஒரு பொய்யன்! நாங்கள் நிச்சயமாக அவனைக் கொல்வோம். நீ நயவஞ்சகர்களின் சார்பாக வாதிடும் ஒரு நயவஞ்சகன்' என்றார்கள். இதன் மீது, அல்-அவ்ஸ் மற்றும் அல்-கஸ்ரஜ் ஆகிய இரு கோத்திரங்களும் மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்டு, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் மிம்பரில் நின்றுகொண்டிருந்தபோதே சண்டையிடத் தயாராகிவிட்டார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அவர்களை அமைதிப்படுத்திக்கொண்டே இருந்தார்கள், அவர்கள் அமைதியாகும் வரை. அவர்களும் அமைதியானார்கள். அந்த நாள் முழுவதும் நான் அழுதுகொண்டே இருந்தேன், என் கண்ணீர் நிற்கவே இல்லை, என்னால் தூங்கவே முடியவில்லை. காலையில் என் பெற்றோர் என்னுடன் இருந்தார்கள். நான் இரண்டு இரவுகளும் ஒரு பகலும் இடைவிடாமல் அழுதுகொண்டே இருந்தேன், என்னால் தூங்கவே முடியவில்லை. என் ஈரல் அழுவதால் வெடித்துவிடும் என்று நான் நினைத்தேன். எனவே, என் பெற்றோர் என்னுடன் அமர்ந்திருந்தபோது நான் அழுதுகொண்டிருந்தேன். ஒரு அன்சாரிப் பெண்மணி என்னை உள்ளே வர அனுமதிக்கக் கேட்டார். நான் அவரை உள்ளே வர அனுமதித்தேன். அவர் உள்ளே வந்ததும், அமர்ந்து என்னுடன் அழ ஆரம்பித்தார். நாங்கள் இந்த நிலையில் இருந்தபோது, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் வந்து, எங்களுக்கு சலாம் கூறிவிட்டு அமர்ந்தார்கள். அவதூறு நடந்த அந்த நாளிலிருந்து அவர்கள் என்னுடன் அமர்ந்ததில்லை. ஒரு மாதம் கடந்துவிட்டது, என் விஷயமாக அவர்களுக்கு எந்த வஹீ (இறைச்செய்தி)யும் வரவில்லை. பின்னர் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தஷஹ்ஹுத் ஓதிவிட்டு, 'அம்மா பஃது, ஆயிஷாவே! உன்னைப் பற்றி இன்னின்னவாறு எனக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது; நீ குற்றமற்றவளாக இருந்தால், விரைவில் அல்லாஹ் உன் குற்றமற்ற தன்மையை வெளிப்படுத்துவான். நீ பாவம் செய்திருந்தால், அல்லாஹ்விடம் பாவமன்னிப்புக் கோரி, அவனிடம் மன்னிப்புக் கேள். ஏனெனில் ஒரு அடிமை தன் பாவங்களை ஒப்புக்கொண்டு அல்லாஹ்விடம் மன்னிப்புக் கேட்டால், அல்லாஹ் அவனுடைய தவ்பாவை ஏற்றுக்கொள்கிறான்' என்றார்கள்.
அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தங்கள் பேச்சை முடித்ததும், என் கண்ணீர் முழுவதுமாக நின்றுவிட்டது, ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர்கூட வழிவதை நான் உணரவில்லை. நான் என் தந்தையிடம், 'அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் கூறியதற்கு என் சார்பாக பதில் சொல்லுங்கள்' என்றேன். என் தந்தை, 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் என்ன சொல்வதென்று எனக்குத் தெரியவில்லை' என்றார்கள். பின்னர் நான் என் தாயிடம், 'அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் கூறியதற்கு என் சார்பாக பதில் சொல்லுங்கள்' என்றேன். அவர்கள், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் என்ன சொல்வதென்று எனக்குத் தெரியவில்லை' என்றார்கள். நான் ஒரு இளம் பெண்ணாகவும், குர்ஆன் பற்றி சிறிதளவே அறிவு பெற்றிருந்தபோதிலும், நான் கூறினேன், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நீங்கள் இந்த (அவதூறான) பேச்சைக் கேட்டீர்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும், அதனால் அது உங்கள் இதயங்களில் (அதாவது, மனதில்) பதியவைக்கப்பட்டு, நீங்கள் அதை உண்மையாக எடுத்துக்கொண்டீர்கள். இப்போது நான் குற்றமற்றவள் என்று சொன்னால், நீங்கள் என்னை நம்பமாட்டீர்கள். நான் அதைப் பற்றி உங்களிடம் ஒப்புக்கொண்டால், நான் குற்றமற்றவள் என்று அல்லாஹ்வுக்குத் தெரியும், நீங்கள் நிச்சயமாக என்னை நம்புவீர்கள். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, எனக்கும் உங்களுக்கும் யூஸுஃப் (அலை) அவர்களின் தந்தையைத் தவிர வேறு எந்த உவமையையும் நான் காணவில்லை, அவர் கூறியபோது, ‘(நீங்கள் கூறும் விஷயத்தில்) அழகிய பொறுமையே (எனக்கு உகந்தது); நீங்கள் கூறுவதற்கு எதிராக அல்லாஹ்விடம் மட்டுமே உதவி தேட முடியும்.’ பின்னர் நான் மறுபுறம் திரும்பி என் படுக்கையில் படுத்துக்கொண்டேன்; நான் குற்றமற்றவள் என்று அல்லாஹ்வுக்கு அப்போது தெரியும், அல்லாஹ் என் குற்றமற்ற தன்மையை வெளிப்படுத்துவான் என்று நம்பினேன். ஆனால், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, என் விஷயமாக, (என்றென்றும்) ஓதப்படும் வஹீ (இறைச்செய்தி)யை அல்லாஹ் வெளிப்படுத்துவான் என்று நான் ஒருபோதும் நினைக்கவில்லை. ஏனெனில் என் விஷயமாக அல்லாஹ் பேசுவதற்கு நான் மிகவும் தகுதியற்றவளாக என்னைக் கருதினேன். ஆனால் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் ஒரு கனவைக் காணலாம், அதில் அல்லாஹ் என் குற்றமற்ற தன்மையை நிரூபிப்பான் என்று நான் நம்பினேன். ஆனால், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தங்கள் இருக்கையை விட்டு எழுவதற்கு முன்பும், வீட்டிலுள்ள யாரும் வெளியேறுவதற்கு முன்பும், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு வஹீ (இறைச்செய்தி) வந்தது. எனவே, (அவர்களுக்கு வஹீ (இறைச்செய்தி) அருளப்படும்போது) வழக்கமாக ஏற்படும் அதே கடினமான நிலை அவர்களுக்கு ஏற்பட்டது. குளிர்காலமாக இருந்தபோதிலும், அவர்களின் உடலில் இருந்து வியர்வை முத்துக்களைப் போல் சொட்டிக்கொண்டிருந்தது. அது அவர்களுக்கு அருளப்பட்ட கனமான கூற்றின் காரணமாகும். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களின் அந்த நிலை முடிந்ததும், அவர்கள் புன்னகையுடன் எழுந்தார்கள். அவர்கள் முதலில் கூறிய வார்த்தை, 'ஆயிஷாவே! அல்லாஹ் உன் குற்றமற்ற தன்மையை அறிவித்துவிட்டான்!' என்பதுதான். அப்போது என் தாய் என்னிடம், 'எழுந்து அவரிடம் (அதாவது, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம்) செல்' என்றார்கள். நான், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நான் அவரிடம் செல்லமாட்டேன். அல்லாஹ்வைத் தவிர வேறு யாரையும் நான் புகழமாட்டேன்' என்று பதிலளித்தேன். எனவே அல்லாஹ் பத்து வசனங்களை அருளினான்:- - "நிச்சயமாக, எவர்கள் அவதூறு பரப்பினார்களோ அவர்கள் உங்களில் ஒரு கூட்டத்தினரே............." (24:11-20) அல்லாஹ் அந்த குர்ஆன் வசனங்களை என் குற்றமற்ற தன்மையை அறிவிக்க அருளினான். அபூபக்கர் அஸ்-சித்தீக் (ரழி) அவர்கள் மிஸ்தஹ் பின் உஸாஸா (ரழி) அவர்களுக்கு அவரின் உறவின் காரணமாகவும், அவரின் வறுமையின் காரணமாகவும் பணம் கொடுத்துவந்தார்கள். அவர்கள், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, ஆயிஷா (ரழி) அவர்களைப் பற்றி அவன் கூறிய பிறகு மிஸ்தஹ் பின் உஸாஸா (ரழி) அவர்களுக்கு நான் ஒருபோதும் எதுவும் கொடுக்கமாட்டேன்' என்றார்கள். பின்னர் அல்லாஹ் அருளினான்:-- "உங்களில் செல்வம் படைத்தவர்களும், வசதியுள்ளவர்களும், தம் உறவினர்களுக்கும், ஏழைகளுக்கும், அல்லாஹ்வின் பாதையில் ஹிஜ்ரத் செய்தவர்களுக்கும் (எவ்வித உதவியும்) கொடுக்க மாட்டோம் என்று சத்தியம் செய்ய வேண்டாம்; அவர்கள் மன்னித்து, கண்டுகொள்ளாமல் விட்டுவிடட்டும். அல்லாஹ் உங்களை மன்னிக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்பவில்லையா? அல்லாஹ் மிக்க மன்னிப்பவன், நிகரற்ற அன்புடையவன்." (24:22) அபூபக்கர் அஸ்-சித்தீக் (ரழி) அவர்கள், 'ஆம், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ் என்னை மன்னிக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்' என்று கூறி, மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுக்கு முன்பு கொடுத்துவந்த பணத்தைத் தொடர்ந்து கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள். அவர்கள் மேலும், 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நான் ஒருபோதும் அதை அவரிடமிருந்து பறிக்கமாட்டேன்' என்றும் கூறினார்கள். ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் மேலும் கூறினார்கள்:." அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் ஜைனப் பின்த் ஜஹ்ஷ் (ரழி) அவர்களிடம் (அதாவது, தம் மனைவியிடம்) என் விஷயமாகக் கேட்டார்கள். அவர்கள் ஜைனப் (ரழி) அவர்களிடம், 'நீ என்ன அறிந்திருக்கிறாய், என்ன பார்த்தாய்?' என்று கேட்டார்கள். அதற்கு அவர்கள், "அல்லாஹ்வின் தூதரே! நான் எதையாவது கேட்டதாகவோ அல்லது பார்த்ததாகவோ பொய்யாகக் கூறுவதிலிருந்து நான் விலகிக்கொள்கிறேன். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, (ஆயிஷா (ரழி) அவர்களைப் பற்றி) நல்லதைத் தவிர வேறு எதையும் நான் அறியவில்லை" என்றார்கள். நபி (ஸல்) அவர்களின் மனைவியரில் ஜைனப் (ரழி) அவர்கள் (அழகிலும், நபி (ஸல்) அவர்களிடமிருந்து பெற்ற அன்பிலும்) எனக்கு நிகரானவராக இருந்தார்கள். ஆனால் அல்லாஹ் அவர்களின் இறையச்சத்தின் காரணமாக அந்தத் தீமையிலிருந்து அவர்களைக் காப்பாற்றினான். அவர்களின் சகோதரி ஹம்னா (ரழி) அவர்கள், அவர்களுக்காகப் போராட ஆரம்பித்து, அழிக்கப்பட்டவர்களுடன் சேர்ந்து அழிக்கப்பட்டார்கள். பழி சுமத்தப்பட்ட மனிதர், 'சுப்ஹானல்லாஹ்! என் உயிர் எவன் கைவசம் இருக்கிறதோ அவன் மீது ஆணையாக, நான் எந்தப் பெண்ணின் திரையையும் (அதாவது, முக்காட்டையும்) விலக்கியதில்லை' என்றார்கள். பின்னர் அந்த மனிதர் அல்லாஹ்வின் பாதையில் ஷஹீத் ஆக்கப்பட்டார்கள்."

ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் அறிவித்தார்கள்:
(நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களின் மனைவி) அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் ஒரு பயணத்தை மேற்கொள்ள விரும்பினால், அவர்கள் தங்களின் மனைவியர்களிடையே சீட்டுக் குலுக்கிப் போடுவார்கள், யாருக்கு சீட்டு விழுந்ததோ அவரைத் தங்களுடன் அழைத்துச் செல்வார்கள். ஒருமுறை அவர்கள் ஒரு கஸ்வாவை மேற்கொள்ள விரும்பியபோது சீட்டுக் குலுக்கிப் போட்டார்கள், சீட்டு என் மீது விழுந்தது. ஆகவே, (பெண்களுக்கு) ஹிஜாப் அணிய வேண்டும் என்ற அல்லாஹ்வின் கட்டளை வஹீ (இறைச்செய்தி)யாக அருளப்பட்ட பின்னர் நான் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுடன் புறப்பட்டேன், அதனால் நான் என் ஹவ்தாவில் (ஒட்டகத்தின் மீதுள்ள கூடாரத்தில்) சுமந்து செல்லப்பட்டேன், அதிலேயே இறங்கவும் செய்தேன். நாங்கள் எங்கள் பயணத்தைத் தொடர்ந்தோம், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தங்கள் கஸ்வாவை முடித்துவிட்டுத் திரும்பி, நாங்கள் மதீனாவை நெருங்கியபோது, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் இரவில் பயணத்தைத் தொடர உத்தரவிட்டார்கள். தாயகம் திரும்பும் பயணத்தைத் தொடர படைக்கு உத்தரவிடப்பட்டபோது, நான் எழுந்து படையை (முகாமை) விட்டு வெளியேறும் வரை நடந்து சென்றேன். நான் இயற்கை உபாதையை முடித்த பிறகு, என் ஹவ்தாவை நோக்கிச் சென்றேன், ஆனால் இதோ! ஜஸ் அஸ்பார் (ஒரு வகை கருப்பு மணி) ஆல் செய்யப்பட்ட என் கழுத்து மாலை ஒன்று உடைந்து போயிருந்தது, நான் அதைத் தேடினேன், அதைத் தேடுவது என்னை தாமதப்படுத்தியது. என்னைச் சுமந்து செல்லும் பழக்கமுடைய மக்கள் குழுவினர் வந்து, நான் அதில் இருப்பதாகக் கருதி, நான் சவாரி செய்த என் ஒட்டகத்தின் முதுகில் என் ஹவ்தாவை ஏற்றினார்கள். அக்காலத்தில் பெண்கள் எடை குறைவாகவும், சதைப்பிடிப்பு இல்லாமலும் இருந்தார்கள், ஏனெனில் அவர்கள் குறைந்த (உணவையே) சாப்பிடுவார்கள், எனவே அந்த மக்கள் ஹவ்தாவைத் தூக்கும்போது அதன் லேசான தன்மையை உணரவில்லை, நான் இன்னும் ஒரு இளம் பெண்ணாக இருந்தேன். அவர்கள் ஒட்டகத்தை ஓட்டிச் சென்று பயணத்தைத் தொடர்ந்தார்கள். படை சென்ற பிறகு நான் என் கழுத்து மாலையைக் கண்டேன். நான் அவர்களின் முகாமுக்கு வந்தேன், ஆனால் அங்கே யாரும் இல்லை, அதனால் அவர்கள் என்னைத் தவறவிட்டு என்னைத் தேடி வருவார்கள் என்று நினைத்து நான் தங்கியிருந்த இடத்திற்குச் சென்றேன். நான் என் இடத்தில் அமர்ந்திருந்தபோது, எனக்கு தூக்கம் வந்தது, நான் தூங்கிவிட்டேன். சஃப்வான் பின் அல்-முஅத்தில் அஸ்-சுலமி அத்-தக்வானி (ரழி) அவர்கள் படைக்குப் பின்னால் இருந்தார்கள். அவர்கள் இரவின் கடைசிப் பகுதியில் புறப்பட்டு, காலையில் நான் தங்கியிருந்த இடத்தை அடைந்து, தூங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு உருவத்தைப் பார்த்தார்கள். அவர்கள் என்னிடம் வந்து, என்னைப் பார்த்ததும் அடையாளம் கண்டுகொண்டார்கள், ஏனெனில் ஹிஜாப் வருவதற்கு முன்பு அவர்கள் என்னைப் பார்த்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் என்னை அடையாளம் கண்டுகொண்டதும் கூறிய “இன்னா லில்லாஹி வ இன்னா இலைஹி ராஜிஊன்” என்ற வார்த்தைகளால் நான் எழுந்தேன். நான் என் ஆடையால் என் முகத்தை மூடிக்கொண்டேன், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அவர்கள் தங்கள் பெண் ஒட்டகத்தை மண்டியிடச் செய்து, அதன் முன்னங்கால்களில் மிதித்து நான் ஏறும் வரை, “இன்னா லில்லாஹி வ இன்னா இலைஹி ராஜிஊன்” என்பதைத் தவிர வேறு ஒரு வார்த்தையும் என்னிடம் கூறவில்லை. பிறகு சஃப்வான் (ரழி) அவர்கள், என்னைச் சுமந்து சென்ற பெண் ஒட்டகத்தை வழிநடத்திச் சென்றார்கள், நாங்கள் படையை மதிய வெயிலில் அவர்கள் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தபோது சந்தித்தோம். பின்னர் அழிவுக்கு വിധிக்கப்பட்டவர்கள் அழிந்தார்கள், இஃப்க் (புனையப்பட்ட கூற்று) இன் தலைவராக அப்துல்லாஹ் பின் உபைய் பின் சலூல் இருந்தான். இதற்குப் பிறகு நாங்கள் மதீனாவை அடைந்தோம், இஃப்க் மக்களின் புனையப்பட்ட கூற்றுகளை மக்கள் பரப்பிக் கொண்டிருந்தபோது நான் ஒரு மாதம் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தேன், அதைப் பற்றி எனக்கு எதுவும் தெரியாது. ஆனால் நான் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தபோது என் சந்தேகத்தைத் தூண்டியது என்னவென்றால், நான் நோய்வாய்ப்படும்போது அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடமிருந்து நான் பெற்றுவந்த அதே அன்பை இனி பெறவில்லை என்பதுதான். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் என்னிடம் வருவார்கள், முகமன் கூறி, “அந்த (பெண்) எப்படி இருக்கிறார்?” என்று கேட்டுவிட்டுச் சென்றுவிடுவார்கள். அது என் சந்தேகத்தைத் தூண்டியது, ஆனால் நான் என் நோயிலிருந்து குணமடையும் வரை பரப்பப்பட்ட தீமையைப் பற்றி நான் அறிந்திருக்கவில்லை. நான் உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுடன் அல்-மனாஸி என்ற இடத்திற்கு இயற்கை உபாதையை நிறைவேற்றச் சென்றேன், அது நாங்கள் மலம் கழிக்கும் இடமாகும், இரவிலிருந்து இரவு வரை தவிர இந்த நோக்கத்திற்காக நாங்கள் வெளியே செல்வதில்லை, அது எங்கள் வீடுகளுக்கு அருகில் கழிப்பறைகள் வருவதற்கு முன்பு. எங்கள் இந்த பழக்கம், பழைய அரேபியர்களின் (பாலைவனங்களில் அல்லது கூடாரங்களில்) மலம் கழிக்கும் பழக்கத்தைப் போலவே இருந்தது, ஏனெனில் வீடுகளில் கழிப்பறைகளை வைத்திருப்பது தொந்தரவாகவும் தீங்கு விளைவிப்பதாகவும் நாங்கள் கருதினோம். எனவே நான் உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுடன் வெளியே சென்றேன், அவர்கள் அபீ ருஹ்ம் பின் அப்த் மனாஃபின் மகளாவார்கள், அவர்களின் தாயார் சக்ர் பின் ஆமிரின் மகளாவார்கள், அவர் அபூபக்கர் அஸ்-சித்தீக் (ரழி) அவர்களின் அத்தையாவார்கள், அவர்களின் மகன் மிஸ்தஹ் பின் உஸாஸா (ரழி) ஆவார்கள். நாங்கள் எங்கள் காரியத்தை முடித்ததும், உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களும் நானும் என் வீட்டை நோக்கித் திரும்பினோம். உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள் தங்கள் ஆடையின் மீது தடுமாறினார்கள், அப்போது அவர்கள், “மிஸ்தஹ் நாசமாகட்டும்!” என்றார்கள். நான் அவர்களிடம், “என்ன ஒரு கெட்ட வார்த்தையை நீங்கள் கூறிவிட்டீர்கள்! பத்ர் போரில் பங்கேற்ற ஒருவரை நீங்கள் திட்டுகிறீர்களா?” என்றேன். அவர்கள், “ஏ பெண்ணே! அவன் என்ன சொன்னான் என்று நீ கேட்கவில்லையா?” என்றார்கள். நான், “அவன் என்ன சொன்னான்?” என்றேன். பின்னர் அவர்கள் இஃப்க் (புனையப்பட்ட கூற்று) மக்களின் கூற்றை என்னிடம் கூறினார்கள், அது என் நோயை அதிகப்படுத்தியது. நான் வீடு திரும்பியதும், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் என்னிடம் வந்து, முகமன் கூறிய பிறகு, “அந்த (பெண்) எப்படி இருக்கிறார்?” என்று கேட்டார்கள். நான், “என் பெற்றோரிடம் செல்ல எனக்கு அனுமதிப்பீர்களா?” என்றேன். அந்த நேரத்தில் நான் அவர்கள் மூலம் செய்தியை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள விரும்பினேன். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் எனக்கு அனுமதித்தார்கள், நான் என் பெற்றோரிடம் சென்று என் தாயிடம், “என் தாயே! மக்கள் என்ன பேசுகிறார்கள்?” என்று கேட்டேன். என் தாய், “என் மகளே! அமைதியாக இரு, அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, தன் கணவனால் நேசிக்கப்படும், வேறு மனைவிகளும் உள்ள எந்த ஒரு அழகான பெண்ணும் இல்லை, ஆனால் அந்த மனைவிகள் அவளிடம் குறை காண்பார்கள்,” என்றார்கள். நான், “சுப்ஹானல்லாஹ்! மக்கள் நிஜமாகவே அதைப் பற்றி பேசினார்களா?” என்றேன். அந்த இரவு முழுவதும் காலை வரை நான் அழுதுகொண்டே இருந்தேன். என் கண்ணீர் நிற்கவே இல்லை, நான் தூங்கவும் இல்லை, நான் அழுதுகொண்டிருந்தபோதே காலை விடிந்தது, வஹீ (இறைச்செய்தி) தாமதமானபோது, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அலீ பின் அபீ தாலிப் (ரழி) அவர்களையும் உஸாமா பின் ஸைத் (ரழி) அவர்களையும் அழைத்து, தம் மனைவியை விவாகரத்து செய்யும் எண்ணம் குறித்து அவர்களிடம் ஆலோசனை கேட்டார்கள். உஸாமா பின் ஸைத் (ரழி) அவர்கள் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் தம் மனைவியின் நிரபராதித்துவம் பற்றியும், அவர்கள் அவளிடம் வைத்திருந்த பாசம் பற்றியும் தங்களுக்குத் தெரிந்ததைச் சொன்னார்கள். அவர்கள், “அல்லாஹ்வின் தூதரே! அவள் உங்கள் மனைவி, அவளைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர எங்களுக்கு வேறு எதுவும் தெரியாது,” என்றார்கள். ஆனால் அலீ பின் அபீ தாலிப் (ரழி) அவர்கள், “அல்லாஹ்வின் தூதரே! அல்லாஹ் உங்கள் மீது எந்தக் கட்டுப்பாடுகளையும் விதிக்கவில்லை; அவளைத் தவிர வேறு பல பெண்கள் இருக்கிறார்கள்,” என்றார்கள். “எனினும், நீங்கள் (அவளுடைய) அடிமைப் பெண்ணிடம் கேட்டால், அவள் உங்களுக்கு உண்மையைச் சொல்வாள்.” ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் மேலும் கூறினார்கள்: எனவே அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் பரீராவை (ரழி) அழைத்து, “பரீராவே! ஆயிஷா குறித்து உன் சந்தேகத்தைத் தூண்டும்படியான எதையாவது நீ எப்போதாவது பார்த்தாயா?” என்று கேட்டார்கள். பரீரா (ரழி) அவர்கள், “உங்களை சத்தியத்துடன் அனுப்பிய அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, ஆயிஷாவைக் குறித்து நான் குறை சொல்லக்கூடிய எதையும் நான் பார்த்ததில்லை, அவர் ஒரு முதிர்ச்சியற்ற வயதுப் பெண், சில சமயங்களில் தூங்கி, தன் குடும்பத்தின் மாவை பாதுகாப்பற்ற நிலையில் விட்டுவிடுவார், அதனால் வீட்டு ஆடுகள் வந்து அதைச் சாப்பிடும் என்பதைத் தவிர,” என்றார்கள். எனவே அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் எழுந்து (மக்களை நோக்கிப் பேசி) அப்துல்லாஹ் பின் உபைய் பின் சலூலிடம் பழிவாங்க யாரையாவது கேட்டார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் மிம்பரில் இருந்தபோது, “முஸ்லிம்களே! என் குடும்பத்தைப் பற்றி அவதூறு பேசி எனக்குத் தீங்கு செய்த ஒரு மனிதனுக்கு எதிராக எனக்கு யார் உதவுவார்கள்? அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, என் குடும்பத்தைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர எனக்கு வேறு எதுவும் தெரியாது, மக்கள் ஒரு மனிதனைக் குறை கூறியிருக்கிறார்கள், அவனைப் பற்றி நல்லதைத் தவிர எனக்கு வேறு எதுவும் தெரியாது, அவன் என்னுடன் இல்லாமல் என் குடும்பத்தினரை ஒருபோதும் சந்தித்ததில்லை,” என்றார்கள். சஅத் பின் முஆத் அல்-அன்சாரி (ரழி) அவர்கள் எழுந்து, “அல்லாஹ்வின் தூதரே! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நான் உங்களை அவனிடமிருந்து விடுவிப்பேன்,” என்றார்கள். அவன் (பனீ) அல்-அவ்ஸ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவனாக இருந்தால், நான் அவன் தலையை வெட்டுவேன்; அவன் எங்கள் சகோதரர்களான கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவனாக இருந்தால், நீங்கள் எங்களுக்கு உங்கள் உத்தரவைக் கொடுங்கள், நாங்கள் அதற்குக் கீழ்ப்படிவோம்.” அதைக் கேட்டதும், சஅத் பின் உபாதா (ரழி) அவர்கள் எழுந்தார்கள், அவர்கள் கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தின் தலைவராக இருந்தார்கள், இந்தச் சம்பவத்திற்கு முன்பு அவர்கள் ஒரு பக்தியுள்ள மனிதராக இருந்தார்கள், ஆனால் அவர்கள் தங்கள் கோத்திரத்தின் மீதான ஆர்வத்தால் தூண்டப்பட்டார்கள். அவர்கள் சஅத் (பின் முஆத்) (ரழி) அவர்களிடம், “நித்தியமான அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நீ பொய் சொல்லிவிட்டாய்! நீ அவனை கொல்ல மாட்டாய், உன்னால் ஒருபோதும் அவனைக் கொல்ல முடியாது!” என்றார்கள். அதைக் கேட்டதும், சஅத் (பின் முஆத்) (ரழி) அவர்களின் மைத்துனரான உஸைத் பின் ஹுதைர் (ரழி) அவர்கள் எழுந்து, சஅத் பின் உபாதா (ரழி) அவர்களிடம், “நீ ஒரு பொய்யன்! நித்தியமான அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நாங்கள் நிச்சயமாக அவனைக் கொல்வோம்; நீ நயவஞ்சகர்களைப் பாதுகாக்கும் ஒரு நயவஞ்சகன்!” என்றார்கள். எனவே அல்-அவ்ஸ் மற்றும் அல்-கஸ்ரஜ் ஆகிய இரு கோத்திரங்களும் உற்சாகமடைந்து, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் மிம்பரில் நின்றுகொண்டிருந்தபோது ஒருவருக்கொருவர் சண்டையிடும் நிலைக்கு வந்தார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அவர்களை அமைதிப்படுத்தும் வரை தொடர்ந்து அமைதிப்படுத்தினார்கள், அவர்கள் அமைதியானதும் அவர்களும் அமைதியானார்கள். அன்று நான் என் கண்ணீர் நிற்காமலும், தூங்க முடியாமலும் அதிகமாக அழுதுகொண்டே இருந்தேன். காலையில் என் பெற்றோர் என்னுடன் இருந்தார்கள், நான் இரண்டு இரவுகளும் ஒரு பகலும் தூங்காமல், இடைவிடாத கண்ணீருடன் அழுதுகொண்டிருந்தேன், என் கல்லீரல் அழுகையால் வெடித்துவிடும் என்று அவர்கள் நினைக்கும் வரை. அவர்கள் என்னுடன் இருந்தபோதும் நான் அழுதுகொண்டிருந்தபோதும், ஒரு அன்சாரிப் பெண் என்னைப் பார்க்க அனுமதி கேட்டார். நான் அவரை அனுமதித்தேன், அவர் அமர்ந்து என்னுடன் அழ ஆரம்பித்தார். நான் அந்த நிலையில் இருந்தபோது, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் எங்களிடம் வந்து, முகமன் கூறி, அமர்ந்தார்கள். சொல்லப்பட்டது சொல்லப்பட்ட நாளிலிருந்து அவர்கள் என்னுடன் ஒருபோதும் அமர்ந்ததில்லை. என் விஷயம் குறித்து எந்த வஹீ (இறைச்செய்தி)யும் பெறாமல் அவர்கள் ஒரு மாதம் தங்கியிருந்தார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அமர்ந்த பிறகு தஷஹ்ஹுத் ஓதினார்கள், பின்னர், “அதற்குப் பிறகு, ஆயிஷாவே! உன்னைப் பற்றி இன்னின்ன விஷயம் எனக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது; நீ நிரபராதியாக இருந்தால், அல்லாஹ் உன் நிரபராதித்துவத்தை வெளிப்படுத்துவான், நீ ஒரு பாவம் செய்திருந்தால், அல்லாஹ்விடம் மன்னிப்புக் கேட்டு அவனிடம் தவ்பா செய், ஏனெனில் ஒரு அடிமை தன் பாவத்தை ஒப்புக்கொண்டு அல்லாஹ்விடம் தவ்பா செய்யும்போது, அல்லாஹ் அவன் தவ்பாவை ஏற்றுக்கொள்கிறான்,” என்றார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தங்கள் பேச்சை முடித்ததும், என் கண்ணீர் முற்றிலும் நின்றுவிட்டது, அதனால் நான் ஒரு துளியைக் கூட உணரவில்லை. பின்னர் நான் என் தந்தையிடம், “அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் சொன்னதற்கு என் சார்பாக பதில் சொல்லுங்கள்,” என்றேன். அவர்கள், “அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் என்ன சொல்வது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை,” என்றார்கள். பின்னர் நான் என் தாயிடம், “அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்குப் பதில் சொல்லுங்கள்,” என்றேன். அவர்கள், “அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் என்ன சொல்வது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை,” என்றார்கள். நான் இன்னும் ஒரு இளம் பெண்ணாகவும், குர்ஆன் பற்றி எனக்கு சிறிதளவு அறிவே இருந்தபோதிலும், நான், “அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நீங்கள் இந்தக் கதையை (இஃப்க்) உங்கள் மனதில் பதியும் அளவுக்குக் கேட்டிருக்கிறீர்கள், அதை நம்பிவிட்டீர்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும்,” என்றேன். “எனவே இப்போது, நான் நிரபராதி என்று உங்களிடம் சொன்னால், நான் நிரபராதி என்பது அல்லாஹ்வுக்குத் தெரியும், நீங்கள் என்னை நம்ப மாட்டீர்கள்; நான் எதையாவது ஒப்புக்கொண்டால், நான் அதில் நிரபராதி என்பது அல்லாஹ்வுக்குத் தெரியும், நீங்கள் என்னை நம்புவீர்கள்.” “அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, யூசுஃப் (அலை) அவர்களின் தந்தையின் உதாரணத்தைத் தவிர வேறு எந்த உதாரணத்தையும் நான் உங்களிடம் காணவில்லை: ‘ஆகவே, நீங்கள் கூறுவதற்கு எதிராக (எனக்கு) பொறுமையே மிகவும் பொருத்தமானது, உதவி தேடப்பட வேண்டியவன் அல்லாஹ் (ஒருவனே) ஆவான்.’” பின்னர் நான் திரும்பி என் படுக்கையில் படுத்துக்கொண்டேன், அந்த நேரத்தில் நான் நிரபராதி என்றும் அல்லாஹ் என் நிரபராதித்துவத்தை வெளிப்படுத்துவான் என்றும் எனக்குத் தெரியும். ஆனால் அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, என் விஷயம் குறித்து அல்லாஹ் (என்றென்றும்) ஓதப்படும் ஒரு வஹீ (இறைச்செய்தி)யை இறக்குவான் என்று நான் ஒருபோதும் நினைக்கவில்லை, ஏனெனில் ஓதப்பட வேண்டிய ஒன்றைக் கொண்டு அல்லாஹ் என்னைப் பற்றி பேசுவதற்கு நான் மிகவும் தகுதியற்றவள் என்று கருதினேன்: ஆனால் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் ஒரு கனவைக் காண்பார்கள், அதில் அல்லாஹ் என் நிரபராதித்துவத்தை நிரூபிப்பான் என்று நான் நம்பினேன். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தங்கள் இருக்கையை விட்டு எழவில்லை, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு வஹீ (இறைச்செய்தி) வந்தபோது யாரும் வீட்டை விட்டு வெளியேறவில்லை. எனவே (அவருக்கு வஹீ (இறைச்செய்தி) அருளப்படும்போது) அவருக்கு ஏற்படும் அதே கடினமான நிலை அவரை ஆட்கொண்டது, அதனால் அது ஒரு (குளிர்ச்சியான) குளிர்கால நாளாக இருந்தபோதிலும், அவரது வியர்வைத் துளிகள் முத்துக்களைப் போல வழிந்தன, அது அவருக்கு அருளப்பட்ட கூற்றின் கனத்தின் காரணமாக இருந்தது. அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களின் அந்த நிலை முடிந்ததும், அவர்கள் நிம்மதியடைந்தபோது புன்னகைத்தார்கள், அவர்கள் சொன்ன முதல் வார்த்தை, “ஆயிஷா, அல்லாஹ் உன் நிரபராதித்துவத்தை அறிவித்துவிட்டான்,” என்பதுதான். என் தாய் என்னிடம், “எழுந்து அவரிடம் போ,” என்றார்கள். நான், “அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நான் அவரிடம் போக மாட்டேன், அல்லாஹ்வைத் தவிர வேறு யாருக்கும் நான் நன்றி சொல்ல மாட்டேன்,” என்றேன். எனவே அல்லாஹ் வெளிப்படுத்தினான்: “நிச்சயமாக! அவதூறைப் பரப்புபவர்கள் உங்களில் ஒரு கூட்டத்தினரே. அதை நினைக்காதீர்கள்....” (24:11-20). என் நிரபராதித்துவத்தை உறுதிப்படுத்த அல்லாஹ் இதை வெளிப்படுத்தியபோது, மிஸ்தஹ் பின் உஸாஸா (ரழி) அவர்களுக்கு அவரின் உறவின் காரணமாகவும், அவரின் வறுமையின் காரணமாகவும் உதவி செய்து வந்த அபூபக்கர் அஸ்-சித்தீக் (ரழி) அவர்கள், “அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, ஆயிஷாவைப் பற்றி அவன் சொன்ன பிறகு மிஸ்தஹ்வுக்கு நான் ஒருபோதும் எதையும் வழங்க மாட்டேன்,” என்றார்கள். எனவே அல்லாஹ் வெளிப்படுத்தினான்: (தொடர்கிறது...)

(தொடர்கிறது... 1): -6:274:... ... "உங்களில் நல்லவர்களும் செல்வந்தர்களும் தங்கள் உறவினர்களுக்கும், தேவையுடையோருக்கும், அல்லாஹ்வின் பாதையில் தங்கள் வீடுகளை விட்டு வெளியேறியவர்களுக்கும் (உதவி) கொடுக்க மாட்டோம் என்று சத்தியம் செய்ய வேண்டாம். அவர்கள் மன்னிக்கட்டும், ক্ষমা செய்யட்டும் (அதாவது அவர்களைத் தண்டிக்காதீர்கள்). உங்களை அல்லாஹ் மன்னிக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்பவில்லையா? நிச்சயமாக அல்லாஹ் மிகவும் மன்னிப்பவன், மிக்க கருணையுடையவன்." (24:22)

அபூபக்கர் (ரழி) அவர்கள், "ஆம், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அல்லாஹ் என்னை மன்னிக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்," என்றார்கள். எனவே அவர்கள் மிஸ்தஹ்வுக்கு (ரழி) முன்பு கொடுத்து வந்த உதவியை மீண்டும் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள், "அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நான் ஒருபோதும் அவரிடமிருந்து அதைத் தடுக்க மாட்டேன்," என்றார்கள். ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் மேலும் கூறினார்கள்: அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் ஜைனப் பின்த் ஜஹ்ஷ் (ரழி) அவர்களிடம் என் விஷயம் குறித்தும் கேட்டார்கள். அவர்கள், "ஜைனப்! நீ என்ன பார்த்தாய்?" என்று கேட்டார்கள். அவர்கள், "அல்லாஹ்வின் தூதரே! நான் என் செவியையும் என் பார்வையையும் (பொய் சொல்வதிலிருந்து விலகி இருந்து) பாதுகாக்கிறேன். (ஆயிஷாவைப் பற்றி) நல்லதைத் தவிர எனக்கு வேறு எதுவும் தெரியாது," என்று பதிலளித்தார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களின் மனைவிகள் அனைவரிலும், ஜைனப் (ரழி) அவர்கள்தான் நான் பெற்றுவந்த அதே அருளை அவரிடமிருந்து பெற விரும்பினார்கள், ஆயினும், அல்லாஹ் அவர்களின் பக்தியின் காரணமாக (பொய் சொல்வதிலிருந்து) அவர்களைக் காப்பாற்றினான். ஆனால் அவர்களின் சகோதரி, ஹம்னா (ரழி), அவர்களுக்காக தொடர்ந்து போராடினார், அதனால் அவதூறை இட்டுக்கட்டி பரப்பியவர்களைப் போலவே அவரும் அழிக்கப்பட்டார்.

ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் அறிவித்தார்கள்:

என் விவகாரத்தில் (அவதூறு) மக்கள் பேசியபோது, நான் அதைப் பற்றி அறியாதிருந்தேன். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் எழுந்து நின்று மக்களிடம் உரையாற்றினார்கள். அவர்கள் தஷஹ்ஹுத் ஓதி, அல்லாஹ்வை அவனுக்குரியவாறு போற்றிப் புகழ்ந்த பிறகு, "அடுத்து: மக்களே! என் மனைவி மீது பொய்க் கதை புனைந்த அந்த நபர்கள் குறித்து உங்கள் கருத்தைத் தெரிவியுங்கள். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! அவளைப் பற்றி நான் எந்தக் கெட்ட விஷயத்தையும் அறியவில்லை. அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! அவர்கள் அவளை ஒரு நபருடன் தொடர்புபடுத்தி குற்றம் சாட்டினார்கள். அந்த நபரைப் பற்றியும் நான் எந்தக் கெட்ட விஷயத்தையும் ஒருபோதும் அறியவில்லை. நான் வீட்டில் இருக்கும்போது தவிர அவர் என் வீட்டிற்குள் நுழைந்ததில்லை. நான் எப்போதெல்லாம் பயணம் மேற்கொண்டேனோ, அப்போதெல்லாம் அவரும் என்னுடன் வந்தார்" என்று கூறினார்கள்.

ஸஅத் பின் முஆத் (ரழி) அவர்கள் எழுந்து, "அல்லாஹ்வின் தூதரே! அவர்களின் தலைகளை வெட்ட எனக்கு அனுமதியுங்கள்" என்றார்கள். பிறகு, அல்-கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்த ஒரு நபர் (ஸஅத் பின் உபாதா (ரழி) அவர்கள்) – இவரின் தாயார் (கவிஞர்) ஹஸ்ஸான் பின் ஸாபித் (ரழி) அவர்களின் உறவினர் ஆவார் – எழுந்து (ஸஅத் பின் முஆத் (ரழி) அவர்களிடம்), "நீங்கள் பொய் சொல்லிவிட்டீர்கள்! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! அந்த நபர்கள் அவ்ஸ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்தால், அவர்களின் தலைகளை வெட்ட நீங்கள் விரும்ப மாட்டீர்கள்" என்றார்கள்.

பள்ளிவாசலில் அவ்ஸ் மற்றும் கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தினரிடையே ஏதேனும் தீய சம்பவம் நிகழக்கூடும் என்று தோன்றியது, இதைப் பற்றியெல்லாம் நான் அறியாதிருந்தேன். அன்றைய தினம் மாலையில், நான் எனது சில தேவைகளுக்காக (அதாவது, இயற்கை உபாதையை கழிப்பதற்காக) வெளியே சென்றேன், உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள் என்னுடன் வந்தார்கள். நாங்கள் திரும்பி வரும்போது, உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள் இடறி, "மிஸ்தஹ் நாசமாகட்டும்" என்றார்கள். நான் அவர்களிடம், "அன்னையே! ஏன் உங்கள் மகனை திட்டுகிறீர்கள்?" என்று கேட்டேன். அதன்பேரில் உம் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்துவிட்டு, மீண்டும் இடறி, "மிஸ்தஹ் நாசமாகட்டும்" என்றார்கள். நான் அவர்களிடம், "ஏன் உங்கள் மகனை திட்டுகிறீர்கள்?" என்று கேட்டேன். அவர்கள் மூன்றாவது முறையாக இடறி, "மிஸ்தஹ் நாசமாகட்டும்" என்றார்கள், அதற்காக நான் அவர்களைக் கடிந்துகொண்டேன். அவர்கள், "அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! உங்களை முன்னிட்டே தவிர நான் அவனைத் திட்டவில்லை" என்றார்கள். நான் அவர்களிடம், "என் விவகாரங்களில் எதைப் பற்றி?" என்று கேட்டேன். எனவே அவர்கள் முழு கதையையும் என்னிடம் வெளிப்படுத்தினார்கள். நான், "இது உண்மையில் நடந்ததா?" என்று கேட்டேன். அவர்கள், "ஆம், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக" என்று பதிலளித்தார்கள். நான் எதற்காக வெளியே சென்றேன் என்பதே தெரியாமல் திகைப்புடனும் (துயரத்துடனும்) என் வீட்டிற்குத் திரும்பினேன். பிறகு நான் நோய்வாய்ப்பட்டேன் (காய்ச்சல்), மேலும் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம், "என்னை என் தந்தையின் வீட்டிற்கு அனுப்பி வையுங்கள்" என்று கூறினேன். எனவே அவர்கள் என்னுடன் ஒரு அடிமையை அனுப்பினார்கள், நான் வீட்டிற்குள் நுழைந்தபோது, என் தாய் உம் ரூமான் (ரழி) அவர்கள் கீழ்த்தளத்தில் இருப்பதையும், (என் தந்தை) அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள் மேல்தளத்தில் ஏதோ ஓதிக்கொண்டிருப்பதையும் கண்டேன். என் தாய், "மகளே! உன்னை இங்கு அழைத்து வந்தது எது?" என்று கேட்டார்கள். நான் அவர்களுக்குத் தகவல் தெரிவித்து முழு கதையையும் அவர்களிடம் குறிப்பிட்டேன், ஆனால் அவர்கள் என்னைப் போல் அதை உணரவில்லை. அவர்கள், "என் மகளே! இதை எளிதாக எடுத்துக்கொள், ஏனெனில் கணவனால் நேசிக்கப்படும், பிற மனைவிகளைக் கொண்ட ஒரு வசீகரமான பெண்மணி ஒருபோதும் இருந்ததில்லை, அவர்கள் அவளைப் பற்றி பொறாமைப்பட்டு அவதூறாகப் பேசாமல் இருந்ததில்லை" என்றார்கள். ஆனால் அவர்கள் அந்தச் செய்தியை நான் உணர்ந்தது போல் உணரவில்லை. நான் (அவர்களிடம்), "என் தந்தைக்கு இது பற்றி தெரியுமா?" என்று கேட்டேன். அவர்கள், "ஆம்" என்றார்கள். நான், "அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கும் இது பற்றி தெரியுமா?" என்று கேட்டேன். அவர்கள், "ஆம், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கும் தெரியும்" என்றார்கள். எனவே என் கண்கள் கண்ணீரால் நிரம்பின, நான் அழுதேன். மேல்தளத்தில் ஓதிக்கொண்டிருந்த அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள் என் குரலைக் கேட்டு கீழே வந்து என் தாயிடம், "அவளுக்கு என்னாயிற்று?" என்று கேட்டார்கள். அவர்கள், "அவளைப் பற்றி (அல்-இஃப்க் கதை தொடர்பாக) கூறப்பட்டதை அவள் கேள்விப்பட்டிருக்கிறாள்" என்றார்கள். அதன்பேரில் அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள் அழுது, "என் மகளே! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக உன்னை வேண்டுகிறேன், உன் வீட்டிற்குத் திரும்பிப் போ" என்றார்கள். நான் என் வீட்டிற்குத் திரும்பினேன், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் என் வீட்டிற்கு வந்து என் பணிப்பெண்ணிடம் என்னைப் பற்றி (என் நடத்தை பற்றி) கேட்டார்கள். அந்தப் பணிப்பெண், "அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! அவள் தூங்கி, ஆடுகள் (அவள் வீட்டிற்குள்) நுழைந்து அவளுடைய மாவை சாப்பிட அனுமதிப்பதைத் தவிர, அவளுடைய நடத்தையில் எந்தக் குறையையும் நான் அறியவில்லை" என்றாள். அதன்பேரில், நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களின் தோழர்களில் சிலர் அவளிடம் கடுமையாகப் பேசி, "அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் உண்மையைச் சொல்" என்றார்கள். இறுதியாக அவர்கள் அவதூறு விவகாரத்தைப் பற்றி அவளிடம் கூறினார்கள். அவள், "சுப்ஹானல்லாஹ்! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! ஒரு பொற்கொல்லர் ஒரு தூய தங்கத் துண்டைப் பற்றி அறிவதைத் தவிர அவளுக்கு எதிராக நான் எதையும் அறியவில்லை" என்றாள். பிறகு இந்தச் செய்தி குற்றம் சாட்டப்பட்ட மனிதரை அடைந்தது, அவர், "சுப்ஹானல்லாஹ்! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! நான் எந்தப் பெண்ணின் அந்தரங்க உறுப்புகளையும் ஒருபோதும் திறந்ததில்லை" என்றார். பின்னர் அந்த மனிதர் அல்லாஹ்வின் பாதையில் வீரமரணம் அடைந்தார்.

மறுநாள் காலை என் பெற்றோர் என்னைப் பார்க்க வந்தார்கள், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அஸ்ர் தொழுகையை தொழுத பிறகு என்னிடம் வரும் வரை அவர்கள் என்னுடன் தங்கினார்கள். என் பெற்றோர் என் வலதுபுறமும் இடதுபுறமும் என்னைச் சுற்றி அமர்ந்திருந்தபோது அவர்கள் என்னிடம் வந்தார்கள். அவர்கள் அல்லாஹ்வைப் போற்றிப் புகழ்ந்துவிட்டு, "சரி, ஆயிஷாவே! நீங்கள் ஒரு கெட்ட செயலைச் செய்திருந்தாலோ அல்லது (உங்களுக்கு நீங்களே) அநீதி இழைத்தாலோ, அல்லாஹ்விடம் தவ்பா செய்யுங்கள், ஏனெனில் அல்லாஹ் தன் அடிமைகளிடமிருந்து தவ்பாவை ஏற்றுக்கொள்கிறான்" என்று கூறினார்கள். ஒரு அன்சாரிப் பெண்மணி வந்து வாசலுக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தார்கள். நான் (நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களிடம்), "இந்தப் பெண்மணியின் முன்னிலையில் நீங்கள் இவ்வாறு பேசுவது முறையற்றது அல்லவா?" என்று கேட்டேன். பின்னர் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் ஒரு அறிவுரை வழங்கினார்கள், நான் என் தந்தையிடம் திரும்பி, (என் சார்பாக) அவர்களுக்கு பதிலளிக்கும்படி அவரைக் கேட்டுக்கொண்டேன். என் தந்தை, "நான் என்ன சொல்ல வேண்டும்?" என்றார்கள். பிறகு நான் என் தாயிடம் திரும்பி, அவர்களுக்கு பதிலளிக்கும்படி அவளைக் கேட்டேன். அவள், "நான் என்ன சொல்ல வேண்டும்?" என்றாள். என் பெற்றோர் நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களுக்கு பதில் அளிக்காதபோது, நான், "அல்லாஹ்வைத் தவிர வணக்கத்திற்குரியவர் யாருமில்லை என்றும், முஹம்மது (ஸல்) அவர்கள் அவனுடைய தூதர் என்றும் நான் சாட்சி கூறுகிறேன்!" என்றேன். அல்லாஹ்வை அவனுக்குரியவாறு போற்றிப் புகழ்ந்த பிறகு, நான், "சரி, அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! நான் (இந்தத் தீய செயலை) செய்யவில்லை என்றும், நான் உண்மையைப் பேசுகிறேன் என்பதற்கு அல்லாஹ்வே சாட்சி என்றும் நான் உங்களிடம் கூறினால், அது உங்கள் தரப்பில் எனக்கு எந்தப் பயனையும் தராது, ஏனென்றால் நீங்கள் (மக்கள்) அதைப் பற்றிப் பேசிவிட்டீர்கள், உங்கள் இதயங்கள் அதை உள்வாங்கிக் கொண்டன; நான் இந்த பாவத்தைச் செய்தேன் என்றும், நான் அதைச் செய்யவில்லை என்பது அல்லாஹ்வுக்குத் தெரியும் என்றும் நான் உங்களிடம் கூறினால், நீங்கள், 'அவள் குற்றத்தை ஒப்புக்கொண்டாள்' என்று கூறுவீர்கள். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! எனக்கும் உங்களுக்கும் பொருத்தமான உதாரணம் (நான் யாக்கோபு (அலை) அவர்களின் பெயரை நினைவுகூர முயன்றேன், ஆனால் முடியவில்லை) யூசுஃப் (அலை) அவர்களின் தந்தை கூறிய உதாரணத்தைத் தவிர வேறு எதையும் நான் காணவில்லை; எனவே (எனக்கு) "நீங்கள் கூறுவதற்கு எதிராக பொறுமையே மிகவும் பொருத்தமானது. அல்லாஹ் (ஒருவனே) உதவி தேடப்பட வேண்டியவன்" என்றேன். அந்த நேரத்திலேயே அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு வஹீ (இறைச்செய்தி) வந்தது, நாங்கள் அமைதியாக இருந்தோம். பிறகு வஹீ (இறைச்செய்தி) முடிந்தது, அவர்கள் நெற்றியில் இருந்து (வியர்வையை) துடைத்துக்கொண்டே, "ஆயிஷாவே! நற்செய்தி பெறுங்கள்! அல்லாஹ் உங்கள் நிரபராதித்துவத்தை வெளிப்படுத்தியுள்ளான்" என்று கூறியபோது அவர்களின் முகத்தில் மகிழ்ச்சியின் அறிகுறிகளைக் கண்டேன். அந்த நேரத்தில் நான் மிகவும் கோபமாக இருந்தேன். என் பெற்றோர் என்னிடம், "எழுந்து அவரிடம் போ" என்றார்கள். நான், "அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! நான் அதைச் செய்ய மாட்டேன், அவருக்கு நன்றி சொல்ல மாட்டேன், உங்கள் இருவருக்கும் நன்றி சொல்ல மாட்டேன், ஆனால் என் நிரபராதித்துவத்தை வெளிப்படுத்திய அல்லாஹ்வுக்கு நான் நன்றி சொல்வேன். நீங்கள் இந்தக் கதையைக் கேட்டீர்கள், ஆனால் அதை மறுக்கவோ அல்லது (என்னைப் பாதுகாக்க) மாற்றவோ இல்லை" என்றேன்.

(ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் கூறுவார்கள்:) "ஆனால் ஜைனப் பின்த் ஜஹ்ஷ் (ரழி) அவர்களைப் பொறுத்தவரை, (நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களின் மனைவி), அல்லாஹ் அவர்களின் இறையச்சத்தின் காரணமாக அவர்களைப் பாதுகாத்தான், எனவே அவர்கள் (என்னைப் பற்றி) நல்லதைத் தவிர வேறு எதையும் கூறவில்லை, ஆனால் அவர்களின் சகோதரி ஹம்னா (ரழி) அவர்கள், நாசமானவர்களுடன் நாசமானார்கள். என்னைப் பற்றி தீய வார்த்தைகளைப் பேசியவர்கள் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள், ஹஸ்ஸான் பின் ஸாபித் (ரழி) அவர்கள் மற்றும் நயவஞ்சகர் அப்துல்லாஹ் பின் உபை ஆவார்கள், அவர் அந்தச் செய்தியைப் பரப்பி மற்றவர்களையும் அதைப் பற்றிப் பேசத் தூண்டினார், அவரும் ஹம்னா (ரழி) அவர்களுமே அதில் பெரும் பங்கைக் கொண்டிருந்தனர்."

அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுக்கு ஒருபோதும் எந்த உதவியும் செய்ய மாட்டேன் என்று சத்தியம் செய்தார்கள். பிறகு அல்லாஹ் இந்த தெய்வீக வசனத்தை அருளினான்: "உங்களில் நல்லவர்களும் செல்வந்தர்களும் (அதாவது அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள்) தங்கள் உறவினர்களுக்கும், தேவையுள்ளவர்களுக்கும் (அதாவது மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள்) (எந்த உதவியும்) கொடுக்க மாட்டோம் என்று சத்தியம் செய்ய வேண்டாம்... அல்லாஹ் உங்களை மன்னிக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்பவில்லையா? மேலும் அல்லாஹ் மிகவும் மன்னிப்பவன், மிக்க கருணையுடையவன்." (24:22) அதன்பேரில், அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள், "ஆம், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! எங்கள் இறைவனே! நீ எங்களை மன்னிக்க வேண்டும் என்று நாங்கள் விரும்புகிறோம்" என்றார்கள். எனவே அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுக்கு முன்பு கொடுத்து வந்த செலவினத்தை மீண்டும் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் அறிவித்தார்கள்:

"என்னைப்பற்றி சொல்லப்பட்டவை சொல்லப்பட்டுவிட்டன, நானோ அதைப்பற்றி அறியாதிருந்தேன், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் எழுந்து மக்களிடம் உரையாற்றினார்கள். அவர்கள் தஷஹ்ஹுத் ஓதினார்கள், அல்லாஹ்வுக்குரிய புகழ் மற்றும் நன்றியை அவனுக்குத் தகுந்தவாறு தெரிவித்த பின்னர், அவர்கள் கூறினார்கள்: 'அம்மா பஃது (இறைவாழ்த்துரைக்குப் பின்): மக்களே! என் மனைவிக்கு எதிராகப் பொய்யான கதையை இட்டுக்கட்டிய அந்த மக்களைப் பற்றி உங்கள் கருத்தைத் எனக்குத் தெரிவியுங்கள். அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அவளைப் பற்றி எந்தவொரு கெட்ட விஷயத்தையும் நான் அறியவில்லை. அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அவர்கள் அவளை ஒரு மனிதருடன் தொடர்புபடுத்தி குற்றம் சாட்டுகிறார்கள், அவரைப் பற்றி நான் எந்தவொரு கெட்ட விஷயத்தையும் அறிந்ததில்லை, மேலும் நான் வீட்டில் இல்லாதபோது அவர் ஒருபோதும் என் வீட்டிற்குள் நுழைந்ததில்லை, நான் எப்போதெல்லாம் பயணம் மேற்கொண்டேனோ, அப்போதெல்லாம் அவர் என்னுடன் வந்தார்.' ஸஅத் பின் முஆத் (ரழி) **அல்லாஹ் அவர்கள் மீது பொருந்திக்கொள்வானாக** அவர்கள் எழுந்து, 'அல்லாஹ்வின் தூதரே (ஸல்)! அவர்களின் தலைகளை வெட்ட எனக்கு அனுமதியுங்கள்!' என்று கூறினார்கள். பின்னர் அல்-கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மனிதர், ஹஸ்ஸான் பின் ஸாபித் (ரழி) அவர்களின் தாயாருக்கு உறவினரான அவர், எழுந்து (ஸஅத் (ரழி) அவர்களிடம்) கூறினார்: 'நீர் பொய் சொல்லிவிட்டீர்! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, அந்த நபர்கள் அல்-அவ்ஸ் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்திருந்தால், அவர்களின் தலைகளை வெட்ட நீர் விரும்பியிருக்க மாட்டீர்.' நான் அதை அறியாதிருந்தபோது, மஸ்ஜிதில் அவ்ஸ் மற்றும் கஸ்ரஜ் கோத்திரத்தினரிடையே ஏதேனும் தீங்கு நிகழக்கூடும் என்பது சாத்தியமாக இருந்தது. அன்றைய தினம் மாலையில், நான் எனது சில தேவைகளுக்காக வெளியே சென்றேன், உம்மு மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள் என்னுடன் வந்தார்கள். நாங்கள் திரும்பும்போது, உம்மு மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள் தடுமாறி, 'மிஸ்தஹ் (ரழி) நாசமாகட்டும்!' என்று கூறினார்கள். நான் அவர்களிடம், 'ஓ தாயே! உங்கள் மகனை ஏன் திட்டுகிறீர்கள்?' என்று கேட்டேன். அதற்கு உம்மு மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்கள் சிறிது நேரம் மௌனமாக இருந்து, மீண்டும் தடுமாறி, 'மிஸ்தஹ் (ரழி) நாசமாகட்டும்!' என்று கூறினார்கள். நான் அவர்களிடம் கேட்டேன்: 'ஓ தாயே! உங்கள் மகனை ஏன் திட்டுகிறீர்கள்?' அவர்கள் மூன்றாவது முறையாக தடுமாறி, 'மிஸ்தஹ் (ரழி) நாசமாகட்டும்!' என்று கூறினார்கள். நான் அவர்களிடம் கேட்டேன்: 'ஓ தாயே! உங்கள் மகனை ஏன் திட்டுகிறீர்கள்?' அதற்கு அவர்கள் கூறினார்கள்: 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! உன்னை முன்னிட்டு தவிர நான் அவனைத் திட்டுவதில்லை.' நான் அவர்களிடம் கேட்டேன்: 'என் எந்த விஷயத்தைப் பற்றி?' எனவே அவர்கள் முழு கதையையும் என்னிடம் வெளிப்படுத்தினார்கள். நான் கேட்டேன்: 'இது உண்மையிலேயே நடந்ததா?' அவர்கள் பதிலளித்தார்கள்: 'ஆம், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக!' நான் மிகுந்த திகைப்புடன் என் வீட்டிற்குத் திரும்பினேன், எந்த நோக்கத்திற்காக நான் வெளியே சென்றேன் என்பதே எனக்குத் தெரியவில்லை. பின்னர் நான் நோய்வாய்ப்பட்டேன், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் 'என்னை என் தந்தையின் வீட்டிற்கு அனுப்பி வையுங்கள்' என்று கூறினேன். எனவே அவர்கள் என்னுடன் ஒரு வேலையாளை அனுப்பினார்கள், நான் வீட்டிற்குள் நுழைந்தபோது, உம்மு ரூமான் (ரழி) அவர்கள் கீழ்த்தளத்திலும், அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள் மேல்தளத்தில் ஏதோ ஓதிக்கொண்டிருப்பதையும் கண்டேன். என் தாயார் கேட்டார்கள்: 'மகளே, உன்னை இங்கு கொண்டுவந்தது எது?' நான் அவரிடம் தெரிவித்தேன், முழு கதையையும் அவரிடம் குறிப்பிட்டேன், ஆனால் நான் அதைப்பற்றி உணர்ந்ததைப்போல் அவர்கள் உணரவில்லை. அவர்கள் (என் தாயார்) கூறினார்கள்: 'என் மகளே! இந்த விஷயத்தைப் பற்றி அதிகம் கவலைப்படாதே, ஏனெனில் தன் கணவனால் நேசிக்கப்படும், பிற மனைவிகளைக் கொண்ட எந்தவொரு அழகான பெண்ணும் இல்லை, அவர்கள் அவள்பேரில் பொறாமைப்பட்டு அவளைப் பற்றித் தவறாகப் பேசாமல் இருப்பதற்கு.' ஆனால் நான் அதைப்பற்றி உணர்ந்ததைப்போல் அவர்கள் உணரவில்லை. நான் அவர்களிடம் கேட்டேன்: 'என் தந்தைக்கு இதைப் பற்றித் தெரியுமா?' அவர்கள் 'ஆம்' என்றார்கள். நான் கேட்டேன்: 'அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கும் இதைப் பற்றித் தெரியுமா?' அவர்கள் 'ஆம், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கும் இதைப் பற்றித் தெரியும்' என்றார்கள். என் கண்கள் கண்ணீரால் நிரம்பின, நான் அழுதேன். மேல்தளத்தில் ஓதிக்கொண்டிருந்த அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள், என் குரலைக் கேட்டு, கீழே வந்து என் தாயாரிடம் கேட்டார்கள்: 'அவளுக்கு என்ன ஆயிற்று?' அவர்கள் (என் தாயார்) கூறினார்கள்: 'அவளைப் பற்றிச் சொல்லப்பட்டதை அவள் கேள்விப்பட்டுவிட்டாள்.' அதைக் கேட்டு அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள் அழுதுவிட்டு, 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, என் மகளே, நீ உன் வீட்டிற்குத் திரும்பிச் செல்லும்படி உன்னை மன்றாடுகிறேன்' என்று கூறினார்கள். நான் என் வீட்டிற்குத் திரும்பினேன், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் என் வீட்டிற்கு வந்து என் பணிப்பெண்ணிடம் என்னைப் பற்றி விசாரித்தார்கள். பணிப்பெண் கூறினாள்: 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! அவள் தூங்கி, ஆடு நுழைந்து அவளுடைய மாவை சாப்பிட அனுமதிப்பதைத் தவிர, அவளுடைய குணத்தில் எந்தக் குற்றத்தையோ குறையையோ நான் அறியவில்லை.' அதற்கு, நபி (ஸல்) அவர்களின் தோழர்களில் சிலர் அவளிடம் கடுமையாகப் பேசி, 'அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடம் உண்மையைச் சொல்' என்று கூறினார்கள். இறுதியாக, அவர்கள் அவதூறு பற்றி அவளிடம் கூறினார்கள், அவள் சொன்னாள்: 'சுப்ஹானல்லாஹ்! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, ஒரு பொற்கொல்லர் சுத்தமான தங்கத்தைப் பற்றி அறிந்திருப்பதைத் தவிர அவளுக்கு எதிராக நான் எதுவும் அறியவில்லை.' பின்னர் இந்த செய்தி குற்றம் சாட்டப்பட்ட மனிதரை அடைந்தது, அவர் கூறினார்: 'சுப்ஹானல்லாஹ்! அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நான் எந்தப் பெண்ணுடனும் தாம்பத்திய உறவு கொண்டதில்லை.' பின்னர், அந்த மனிதர் அல்லாஹ்வின் பாதையில் ஷஹீத் ஆனார். பின்னர் மறுநாள் காலையில், என் பெற்றோர் என்னைப் பார்க்க வந்தார்கள், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அஸர் தொழுகையை நிறைவேற்றிய பிறகு என்னிடம் வரும் வரை அவர்கள் என்னுடன் தங்கினார்கள். அவர்கள் என்னிடம் வந்தார்கள், அப்போது என் பெற்றோர் என் வலது மற்றும் இடது புறங்களில் என்னைச் சுற்றி அமர்ந்திருந்தார்கள். நபி (ஸல்) அவர்கள் தஷஹ்ஹுத் ஓதி, அல்லாஹ்வைப் புகழ்ந்து மகிமைப்படுத்திவிட்டு கூறினார்கள்: 'அம்மா பஃது, ஆயிஷாவே! நீர் ஏதேனும் கெட்ட செயல் செய்திருந்தாலோ, அல்லது (உமக்கு) அநீதி இழைத்திருந்தாலோ, அல்லாஹ்விடம் தவ்பா (பாவமன்னிப்பு) செய்யுங்கள், ஏனெனில் அல்லாஹ் தன் அடியார்களின் தவ்பாவை ஏற்றுக்கொள்கிறான்.' ஒரு அன்சாரி பெண்மணி வந்து வாசலுக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தார். நான் நபி (ஸல்) அவர்களிடம் கேட்டேன்: 'இந்தப் பெண்மணியின் முன்னிலையில் தாங்கள் இவ்வாறு பேசுவது முறையற்றதல்லவா?' அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் பின்னர் ஒரு அறிவுரை வழங்கினார்கள், நான் என் தந்தையிடம் திரும்பி அவருக்கு பதிலளிக்குமாறு அவரைக் கேட்டுக்கொண்டேன். என் தந்தை கூறினார்: 'நான் என்ன சொல்ல வேண்டும்?' பின்னர் நான் என் தாயிடம் திரும்பி அவருக்கு பதிலளிக்குமாறு அவரிடம் கேட்டேன். அவர்கள் (என் தாயார்) கூறினார்கள்: 'நான் என்ன சொல்ல வேண்டும்?' என் பெற்றோர் நபி (ஸல்) அவர்களுக்கு பதிலளிக்காதபோது, நான் தஷஹ்ஹுத் ஓதி, அல்லாஹ்வுக்குரியவாறு அவனைப் புகழ்ந்து மகிமைப்படுத்திவிட்டு, கூறினேன்: 'அப்படியானால், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! நான் (இதை) செய்யவில்லை என்றும், சர்வவல்லமையும் மேலானவனுமாகிய அல்லாஹ் நான் உண்மையைக் கூறுகிறேன் என்பதற்கு சாட்சியாக இருக்கிறான் என்றும் நான் உங்களிடம் கூறினால், அது உங்கள் தரப்பில் எனக்கு எந்தப் பயனையும் தராது, ஏனென்றால் நீங்கள் (மக்கள்) இதைப் பற்றிப் பேசியிருக்கிறீர்கள், உங்கள் இதயங்கள் அதை (உண்மை என) உள்வாங்கிக் கொண்டுவிட்டன; மேலும் நான் இந்த பாவத்தைச் செய்தேன் என்று நான் உங்களிடம் கூறினால், அல்லாஹ்வுக்குத் தெரியும் நான் அதைச் செய்யவில்லை என்று, அப்போது நீங்கள் சொல்வீர்கள்: 'அவள் தன் குற்றத்தை ஒப்புக்கொண்டாள்.' அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! எனக்கும் உங்களுக்கும் பொருத்தமான உதாரணத்தை நான் காணவில்லை - யஃகூப் (அலை) அவர்களின் பெயரை என்னால் நினைவுகூர முடியவில்லை - யூசுஃப் (அலை) அவர்களின் தந்தை கூறிய உதாரணத்தைத் தவிர: எனவே பொறுமையே மிகவும் பொருத்தமானது. நீங்கள் விவரிப்பதற்கு எதிராக உதவி தேடப்படக்கூடியவன் அல்லாஹ்வே ஆவான் (12:18). ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் கூறினார்கள்: "அந்த நேரத்தில்தான் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு வஹீ (இறைச்செய்தி) வந்தது, நாங்கள் மௌனமாக இருந்தோம். பின்னர் வஹீ (இறைச்செய்தி) முடிந்தது, அவர்கள் (ஸல்) தங்கள் நெற்றியில் இருந்து (வியர்வையை) துடைத்துக்கொண்டே, 'ஆயிஷாவே, நற்செய்தி பெறுங்கள்! அல்லாஹ் உமது குற்றமற்ற தன்மையை வெளிப்படுத்திவிட்டான்' என்று கூறும்போது அவர்களின் முகத்தில் மகிழ்ச்சியின் அறிகுறிகளை நான் கவனித்தேன். அந்த நேரத்தில் நான் மிகவும் கோபமாக இருந்தேன். என் பெற்றோர் என்னிடம் கூறினார்கள்: 'எழுந்து அவரிடம் செல்.' நான் கூறினேன்: 'அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக, நான் அதைச் செய்ய மாட்டேன், அவருக்கு நன்றி சொல்லவும் மாட்டேன், உங்கள் இருவருக்கும் நன்றி சொல்லவும் மாட்டேன், ஆனால் என் குற்றமற்ற தன்மையை வெளிப்படுத்திய அல்லாஹ்வுக்கே நன்றி சொல்வேன். நீங்கள் (இந்தக் கதையை) கேட்டிருக்கிறீர்கள், ஆனால் உங்கள் இருவரில் யாரும் அதை மறுக்கவுமில்லை, (என்னைப் பாதுகாக்க) அதை மாற்றவுமில்லை.'"

ஆயிஷா (ரழி) அவர்கள் கூறுவார்கள்: "ஆனால் ஜைனப் பின்த் ஜஹ்ஷ் (ரழி) அவர்களைப் பொறுத்தவரை, அல்லாஹ் அவர்களின் இறையச்சத்தின் காரணமாக அவர்களைப் பாதுகாத்தான். அவர்கள் (என்னைப் பற்றி) நல்லதைத் தவிர வேறு எதுவும் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவளுடைய சகோதரி ஹம்னா, நாசமானவர்களுடன் சேர்ந்து நாசமானாள். என்னைப் பற்றி தீயன பேசியவர்கள் மிஸ்தஹ் (ரழி), ஹஸ்ஸான் பின் ஸாபித் (ரழி), மற்றும் நயவஞ்சகன் 'அப்துல்லாஹ் பின் உபை பின் சலூல் ஆவார்கள், மேலும் அவனே அந்தச் செய்தியைப் பரப்பி, மற்றவர்களை அதைப் பற்றிப் பேசத் தூண்டினான், அவனும் ஹம்னாவும் அதில் பெரும் பங்கைக் கொண்டிருந்தனர். அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள் மிஸ்தஹ் (ரழி) அவர்களுக்கு ஒருபோதும் எந்த உதவியும் செய்ய மாட்டேன் என்று சத்தியம் செய்தார்கள். பின்னர் அல்லாஹ், மிக உயர்ந்தவன், இந்த ஆயத்தை வஹீ (இறைச்செய்தி)யாக அருளினான்: '**உங்களில் அருட்கொடைகளும் செல்வமும் வழங்கப்பட்டவர்கள் தங்கள் உறவினர்களுக்கும், ஏழைகளுக்கும், அல்லாஹ்வின் பாதையில் தங்கள் வீடுகளை விட்டு வெளியேறியவர்களுக்கும் கொடுக்க வேண்டாம் (என்று சத்தியம் செய்ய வேண்டாம்).**' - அதாவது மிஸ்தஹ் (ரழி) - அவனது கூற்று வரை: அல்லாஹ் உங்களை மன்னிக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்பவில்லையா? மேலும் அல்லாஹ் மிகவும் மன்னிப்பவன், மிக்க கருணையாளன் (24:22).' அதற்கு அபூபக்ர் (ரழி) அவர்கள் கூறினார்கள்: 'ஆம், அல்லாஹ்வின் மீது ஆணையாக! எங்கள் இறைவா! நீ எங்களை மன்னிக்க வேண்டும் என்று நாங்கள் விரும்புகிறோம்.' எனவே அவர்கள் முன்பு செய்து கொண்டிருந்ததற்குத் திரும்பினார்கள்."